De onderstel-beurt

Voor we op vakantie gingen bracht ik onze sleurhut bij Klein Caravans in Nieuwerkerk aan den IJssel voor nieuwe bandjes en een onderstel-beurt (eigenlijk best een vreemd woord, realiseer ik me nu). De receptie-dame noteerde gegevens van mij en de caravan en zei dat ik ‘m ‘s avonds weer kon komen halen. Ik kreeg een kartonnetje met een nummer dat ik achter een raampje moest plaatsen en diende de caravan bij de werkplaats neer de zetten. Daarna moest ik nog even bij haar de sleutels afleveren. ‘Ah, dan kan ik meteen nog wat dingen aanschaffen in de kleine caravanshop ertegenover’, bedacht ik toen.

Maar nadat ik in de werkplaats de monteur had gesproken leek het me toch beter om die spulletjes bij het veel grotere Kampeercentrum Vervat in Rotterdam te kopen, dus reed ik vol gas daarheen. Twintig minuten later verscheen het telefoonnummer van Klein Caravans op m’n dashboard. Nadat ik opnam wees de uiterst vriendelijke receptie-dame me erop dat ik haar de caravansleutels nog niet had gegeven. En zo kon de monteur er niet in!

Ik dus weer terug... En aan het eind van de middag natuurlijk nóg een keer, om de caravan weer op te halen. Op dat moment zat de receptioniste er helemaal doorheen, zei ze me toen ze me m’n sleutels teruggaf. Het was een heel hectische dag geweest en ze keek ernaar uit om bij haar schoondochter frites te gaan eten. Ze maakte de rekening op en ik betaalde, waarna ze iets leek te zoeken. ‘Waar heb ik nou toch uw sleutels gelaten?’, hoorde ik haar zeggen. ‘Die hebt u me net al gegeven!’ antwoordde ik. We lachten erom. Het was me toch wat met die sleutels vandaag...!
Ze wenste mij een fijne vakantie, ik haar smakelijk (patat)eten en ik reed huiswaarts met achter m’n auto de caravan met verse bandjes en een up-to-date onderstel.

Die avond legden we alvast wat spulletjes in ons huisje op wielen, maar toen ik daar de volgende morgen verder mee wilde gaan kon ik met geen mogelijkheid de caravansleutels vinden. Ik besloot voorlopig het reservesetje te gebruiken, in de veronderstelling dat ik de ‘originele’ sleutelbos vast wel weer ergens zou vinden of tegenkomen. Nou niet dus! Er restte niets anders dan het laten maken van een kopie van de reservesleutels...

Even heb ik er nog aan gedacht om die sleutelbos met een piercing aan mezelf te bevestigen zodat ik ‘m nooit meer kan kwijtraken, maar ik kwam er zo gauw niet uit waar. Aan m’n oor misschien, als oorbel...? In ieder geval niet aan m’n onderstel.