Paal

Nu het vakantie-seizoen dichterbij komt rijst bij veel gezinnen weer de vraag ‘wat doen we met de hond?’ Onze hond gaat de laatste jaren met ons mee, vooral ook omdat we anderen niet met het hoogbejaarde beestje willen opzadelen (wat een raar woord eigenlijk, waar komt dat zadel vandaan?).  Eerder sjouwde we hem mee naar alle uithoeken van Frankrijk, maar soms ook logeerde hij bij m’n schoonfamilie (tot volle tevredenheid) of bij een ouder buren-echtpaar.

We hebben hem nooit naar een asiel gebracht en aan een ander maatregel die sommige ‘mensen’ toepassen - in een bos aan een boom binden - hebben we eigenlijk nooit zo gedacht.
Tja, daar kan je je toch niks bij voorstellen!? Hoewel: ik heb de laatste tijd de gewoonte om onze Moos zo af en toe aan een paal vast te binden. Aan het paaltje met het bord met de vertrektijden van de bus, om precies te zijn.

Ik combineer het uitlaatrondje namelijk regelmatig met het in de container of glasbak gooien van afval of glas. En Moos heeft het niet zo op afval en glas. Onze jackrussel is nou eenmaal geen vuilnisbakkenras, heeft het wat hoog in z’n bol en blijft - terwijl ik naar het ‘vuilnis-eilandje’ loop - liever snuffelen aan het gras of een drol (dat rijmt).

Ongewild maak ik het zo voor een beginnend buschauffeur wel ingewikkeld. Want die heeft geleerd dat hij niet bij een halte hoeft te stoppen als er in de bus niemand op het ‘stop-knopje’ heeft gedrukt én er bovendien geen hond bij de halte staat. Maar wat nou als er wél een hond staat?