Die dag

Die dag is alweer lang geleden. Na lang puzzelen en overleggen was de keuze op Normandië gevallen. Kaarten werden bekeken en het weer werd vooraf uitgebreid bestudeerd. En toen duidelijk was dat de locatie in orde was en er aardig weer werd verwacht kwam de tijd waarop de volgepakte rijdende spullen en het drijvend materiaal in orde moesten worden gemaakt en werd aan de tocht naar de Franse kust begonnen. Een Tomtom of soortgelijk navigatie-instrument bestond nog niet, maar op de landkaarten waren grote cirkels getrokken en pijlen gezet in het gebied rondom Arromanches.

Ik kende de regio namelijk nog niet, maar had er veel over gehoord. Dus stond op een gegeven moment de volgepakte auto met een afgeladen caravan voor onze deur en waren we de opblaasbare zwem- en strandspullen van de pas tweejarige Bastiaan niet vergeten. Niet alleen waren er in Normandië mooie luxe kasteelcampings met een zwem- en kikkerbadje, maar ook leek me heel interessant om er een bezoek te brengen aan de plaatsen waar de geallieerden precies 75 jaar geleden een start maakten met het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog. En een kijkje te nemen bij de verschillende musea die gaan over de periode rondom D-day. Na die dagen daar was ik zwaar onder de indruk en sinds die tijd heb ik heel wat boeken, artikelen, films en documentaires over de heroïsche en dramatische gebeurtenissen die daar hebben plaatsgevonden gelezen en bekeken.

Vandaag worden die gebeurtenissen uitgebreid herdacht, in het bijzijn van vele wereldleiders. Dat is mooi.

Het zou helemaal mooi zijn als die herdenking bij hen het besef brengt dat de beslissingen die destijds zijn genomen van meer moed en leiderschap getuigen dan het sturen van een kwaaie tweet en het zaaien van tweespalt.
Want we mogen de Engelsen, Canadezen en Amerikanen uit de jaren veertig dankbaar zijn voor de offers die ze brachten op D-day. En over Amerikanen gesproken: hoe zou men over 75 jaar terugkijken op de T-years?