Porties frites

‘Die neem ik mee voor onderweg!’, zei ik tegen de serveerster nadat ik een grote bitterbal van haar zilverkleurige dienblad pakte, waarmee ze rondliep op het terras van ‘Posse’. Binnen had ik net de afscheidsreceptie van mijn directeur bijgewoond en had ik al een paar van die krokante ronde jongens naar binnen gewerkt, samen met een paar ijskoude Hoegaarden Radlers. Maar nu was het, op deze snikhete middag, tijd om naar huis te gaan. Vanavond stond er immers - ondanks de hoge temperaturen - ‘volleybal’ op de agenda, en het was inmiddels al later dan mijn bedoeling was.
Ik stopte de lekkernij in m’n mond, verliet Katendrecht via de voetgangersbrug met die geweldige bijnaam ‘De Hoerenloper’ en wandelde naar kantoor. Daar stonden (binnen) m’n tas en (buiten) m’n fiets. M’n smartwatch trilde en er verscheen een berichtje van Wilma. Ze wist dat ik later thuis zou zijn en had met deze hitte geen zin om boven warme pannen te hangen. ‘We eten sla en Bas haalt patat bij Verhage. Moet hij meteen voor jou meenemen of neem je zelf mee?’ luidde het bericht.

Ik voelde er weinig voor om me in het zweet te fietsen om zo geen koude frites op m’n bord te krijgen, dus antwoordde dat ze niet op mij hoefden te wachten en dat ik zelf wel wat haalde. Onderweg naar huis kom ik in Kralingseveer langs snackbar De Zebra, en daar stapte ik nu af. Eigenlijk komen we vrijwel nooit meer bij zo’n ‘ouderwetse’ snackbar, dus ik vond het op een of andere manier bijna bijzonder. M’n frites ‘om mee te nemen’ werden in een zakje gedaan waarin (ook zo ouderwets) met een plastic vorkje - tjak, tjak, tjak, tjak - gaatjes werden geprikt, zodat ze niet slap werden.

Toen ik thuis kwam deed Bastiaan de deur open en zei hij iets als ‘o, heb je toch zelf gehaald?’ Hij was ook net thuis en had in plaats van twee porties twee gezinsporties (dus voor acht personen) meegekregen en betaald. Wel had hij het vrij veel en erg duur gevonden, lichtte hij nog toe. Ik keek op m’n smartwatch en zag nu pas dat hij me net een berichtje had gestuurd met de melding dat we thuis al een overschot aan frites hadden.

Ach, we moesten erom lachen maar zaten nu wel met (acht plus een is) negen porties frites voor z’n drietjes. Nadat we even later hadden gegeten vonden we het zonde om de zes overgebleven porties in de afvalbak te gooien. ‘Ik kijk wel of ik er morgenavond wat mee kan!’, besloot Wilma. En dat lukte: de dag erna aten we een smakelijke soort roerbak met frites, groenten en vlees.

Wat er daarna nog aan frites over bleef hebben we toch maar weggegooid. Al heb ik nog even overwogen om ‘s avonds de speculaasjes die ik in m’n koffie doop te vervangen door frietjes. En hoe zouden ze ‘s morgens smaken in m’n muesli?