Spierpijn

Ik had begin deze week een beetje last van een paar spieren. Maar spierpijn is niet erg als je weet waar het het gevolg van is, vind ik. Van sporten of van het maken van een rare beweging ofzo...
Ook deze keer kende ik de oorzaak. De spierpijn was het gevolg van een lelijke trap die iemand me heeft verkocht. En dat was al best een tijd geleden!

Die trap zat namelijk in het huis dat Wilma en ik zo'n 25 jaar geleden kochten. Al een poosje vond ik dat de trap hoognodig aan een verfbeurt toe was en afgelopen weekend had ik alle moed en de nodige schuur- en verfwaren verzameld om 'm onderhanden te nemen.

Vrijdagavond alles schuren, zaterdagmorgen de oneven treden verven - zodat we de andere treden konden blijven gebruiken - en zondagmorgen de (overgebl)even delen van de trap van een 'vers' kleurtje voorzien. In de praktijk lag en hing ik dit weekend dus urenlang in onnatuurlijke houdingen tussen de begane grond en onze eerste verdieping, met wat spierpijn als gevolg. Ondertussen verkondigde ik met enige regelmaat dat we bij het op- en aflopen van de trap voorzichtig onze voeten moesten zetten op treden waarop ik als extra verduidelijking bijvoorbeeld een rolletje afplaktape, roerhoutje of schroevedraaier had neergelegd. Probleem daarbij is wél dat onze kat zo'n complexe boodschap niet begrijpt. En al zou hij 'm wel begrijpen, dan nog is hij waarschijnlijk te eigenzinnig om zich er iets van aan te trekken. 'Let op Sam!', is danook de zin die we die dagen het meest tegen elkaar hebben uitgesproken.

In het kader van de arbeidsvitaminen luisterde ik met m'n bluetooth-earphones naar een Spotify-playlist met tientallen hits uit de jaren 70. Terwijl ik alle treden en lastige hoekjes van een verflaagje voorzag wachtte ik op toepasselijke nummers als 'Stairway to Heaven' (hoewel mijn trap niet zó hoog reikt), 'Paint it black" (hoewel dat niet de juiste kleur zou zijn) of 'Roll over lay down' (voor het geval ik van de trap zou sodemieteren). Maar deze nummers kwamen niet voorbij. Wél hoorde ik zondagmorgen de Commodores ‘I’m easy like a sundaymorning’ zingen, waarbij ik me wel even afvroeg waar ik in hemelsnaam aan begonnen was...

In mijn jonge jaren waren de zondagmorgens wél ‘easy’, want zat ik in de kerk. Toen deze week huiveringwekkende beelden van een Parijse kerk op tv te zien waren, deed dat me overigens meer pijn dan dat beetje spierpijn van die trap.

In 1974 op de paaltjes voor de deuren (met m'n zus) en in 2008 (met vrouw en zoon)