Goede Vrijdag

Afgelopen vrijdag lunchte ik met mijn vader, zus en broer in het Dordtse restaurant Post. We maakten een lange wandeling door onze geboorteplaats en waren 's morgens begonnen in de Werkenmondestraat (waar m'n ouders tot een paar jaar terug woonden). Daarna hadden we het Land van Valk doorkruist (waar m'n vader voor gids had gespeeld en m'n broer ons een kringloopwinkel had ingelokt) en waren we via de Krommedijk (waar ooit mijn wieg stond) en de Vrieseweg naar het centrum gelopen. Dat was het moment dat de jongste generatie het tijd vond om een hapje te gaan eten en een terras op te zoeken. M'n vader had volgens mij gewoon het liefst blijven doorlopen, maar nadat we op de menukaart een '12-uurtje met huisgemaakte kroketjes' zagen staan gingen we allemaal overstag. Vreemd was wél dat zowel het meisje dat ons drankje bracht als de jongen die de bestelling opnam het 12-uurtje afraadde. We konden deze vrijdag beter kiezen voor de Pintxos, een variatie van allerlei Baskische hapjes met brood. We stemden ermee in, mits één van die hapjes toch echt de in Nederland handgemaakte kroket was.

Toen even later de schaal met Pintxos op tafel werd gezet, werd van ieder hapje gezegd wat het was. Ik vind dat altijd uiterst klantvriendelijk, maar het is aan mij niet besteed. Terwijl ik likkebarend het lekkers op tafel aanschouw gaat alle informatie m'n ene oor in en m'n andere weer uit. Ook wanneer ik bijvoorbeeld met m'n collega's ergens ben wezen eten en Wilma vraagt me daarna wát ik heb gegeten kom ik (tenzij het iets simpels als 'pizza' of 'frites met kip' is) vaak niet verder dan ‘wat Spaanse hapjes’, ‘een soort salade’ of ‘dingen met vis’.

Misschien gek, maar het werkt bij mij nou eenmaal zo. Na de lunch liepen we het centrum in en voelden we ons (ook dankzij het fantastische weer) toeristen in de stad waar we jarenlang hebben gewoond. We liepen langs de havens en langs de Groothoofdspoort, waarna we van een welverdiend drankje genoten op het terras van eetcafé De Passant, op een steenworp afstand van de Grote Kerk. De avond ervoor was die nog uitgebreid op tv geweest, omdat allerlei mensen er een verlicht (maar toch nog zwaar) kruis naartoe hadden gesjouwd, aangemoedigd door Martijn Krabbé en toegezongen door Edsilia Rombley.

De terugweg naar huis liep langs de lagere school waar we ooit allemaal les hadden gehad (de Josefschool aan de Singel) en toen we uiteindelijk de auto weer instapten zag ik dat we meer dan twaalf kilometers wandelend hadden afgelegd.
Toen Wilma me 's avonds vroeg wat we hadden gegeten wist ik me weer niet meer te herinneren dan dat het lekkere hapjes waren geweest, én een handgemaakte kroket! Wél vertelde ik dat we heerlijk en lang hadden gewandeld. En dat het zo een hartstikke Goede Vrijdag was geweest!