Alleen eten

Ik denk dat vrijwel iedereen het herkent, zo’n telefoontje naar huis om te zeggen dat je er achter bent gekomen dat je vanwege een werkafspraak met het avondeten niet thuis kan zijn. Zo realiseerde ik gisterenmorgen dat ik eind van de middag was uitgenodigd voor de afscheidsreceptie van onze wethouder in de Rotterdamse Kunsthal. Wilma doet over zoiets niet moeilijk en grijpt in zo’n geval vaak wel de kans om met Bastiaan te kiezen voor ‘iets gemakkelijks’ als avondmaal.

Dit keer brachten ze een bezoekje aan Verhage en werden mij na een poosje digitaal foto’s van heerlijk ongezonde snacks toegezonden. Ik had mezelf op dat moment tijdens de receptie al enkele bitterballen en mini-kaassouflees toegeëigend en besloot op weg naar huis om dit aan te vullen met een puntzak Bram Ladage-frites.

Deze Hollandse frites stonden in groot contrast met de lunch die we een paar dagen terug na een workshop in Katendrecht kregen voorgeschoteld. Het Verhalenhuis Belvedère in Katendrecht is tegenwoordig bijna de standaard-locatie voor een werkbijeenkomst buiten kantoor. En vrijwel elke keer krijgen we daarbij een exotische lunch voorgezet.
Deze keer was het een Ethiopische maaltijd. Nou associeer ik Ethiopië eerlijk gezegd niet echt met eten, dankzij de beelden die ik vroeger tijdens mijn schooltijd ingeprent kreeg en de foute grappen die toen werden gemaakt. Maar Ethiopisch eten betekent gezellig samen eten van een 'injera'; een soort enorme pannenkoek die belegd is met allerlei pittige sauzen en rauwkost, maar ook met eieren en kippenpoten.
Eén injera is bedoeld voor een aantal mensen, en het leeg- en opeten ervan gebeurt zonder bestek. Het is namelijk de bedoeling dat een ieder telkens stukjes van de injera afscheurt om daarmee de erop liggende gerechten op te pakken en te eten. 

In dit geval stond die maaltijd midden op de eettafel, dus al het geknoei kwam terecht op het plastic tafelkleed. Maar terwijl ik er zat moest ik wel denken aan die keer een paar jaar terug, toen we in een Ethiopisch eethuisje met een aantal collega’s allemaal voorovergebogen hingen te eten boven een klein rond tafeltje met zo’n grote pannenkoek erop. Wat heb ik destijds zitten griezelen toen ik zag wat sommigen van ons uit hun hand of mond weer terug op de injera lieten vallen... Brrrr!!

Best lekker dus hoor, dat Afrikaanse gezellig samen eten. En binnenkort zullen we weer zien dat je dankzij dit soort voeding enorm snel de Rotterdamse Marathon kan lopen. Maar geef mij met het oog op de hygiëne toch maar liever zo’n Hollandse puntzak die ik gezellig helemaal zelf mag leegeten...