Over hondenpootjes

Zo af en toe zet ik onze 14-jarige jack russel Moos - terwijl ik op een 'hoge' huiskamerstoel zit - op m'n schoot. Vaak gaat hij dan zo op m'n schoot staan dat hij lijkt op de leeuwenkoning die vanaf z'n rots trots op zijn onderdanen neerkijkt. Ook twee weken terug gebeurde dat. Tot hij het op een gegeven moment zat was en ineens besloot om naar beneden te springen. Ik schrok en omdat ik bang was dat hij vanwege zijn oude stramme pootjes verkeerd terecht zou komen probeerde ik in een reflex hem vast te pakken. Had ik dat maar niet gedaan, want door mijn toedoen kwam hij júist verkeerd terecht. Gevolg: een jankende hond, met een achterpoot waarvan het leek dat die was gebroken of uit de kom was geschoten.
'Bel de dierenarts!!', riep Wilma toen het gejank aanhield. En terwijl ik het nummer intikte pakte zij het oude beestje op, zette ze hem op de huiskamertafel en masseerde ze zijn achterlijf en poten.
'Laat dat bellen maar', zei ze al snel en ze zette Moos op de grond. Die liep vervolgens - al was het nog een beetje wankel - rustig naar z'n mand. We besloten het even aan te kijken en inderdaad: toen we later op de avond ons laatste rondje liepen was er al weinig tot niets meer aan de hand.

Sindsdien hebben we gelukkig al weer vele kilometers gelopen.
Want al wordt onze viervoeter vanwege zijn leeftijd wat stram, nog altijd houdt hij van lekkere wandelingen. Vooral als hij door heeft dat we de auto pakken voor een wat langere boswandeling  kan hij z’n lol niet op.
Kwispelend staat hij dan achter de auto, te wachten tot ik hem in de achterbak til.
En eenmaal in het bos aangekomen lijkt hij nog altijd met een lang elastiek aan me vast te zitten.
Hij schiet vooruit, wacht vervolgens ergens tot ik hem rustig inhaal en wanneer ik dan weer een meter of dertig voor hem loop komt hij voorbij stuiven, waarna het bovenstaande zich herhaalt.

Zo gaat het vaak, maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat er ook momenten zijn waarop ik gek word van het getreuzel van 'm. Vooral wanneer er (zoals vorige week het geval was) sneeuw ligt blijft hij regelmatig minuten staan te snuffelen op tientallen plekjes. Ik denk dat hij dan door de sneeuw de aarde ruikt ofzo... Vaak laat ik ‘m maar gaan, al is geduld hebben eerlijk gezegd niet mijn sterkste kant. Maar ach, ik vergelijk zijn te lang hangen boven een hoopje aarde of graspol maar met het te lang hangen van mensen boven een smartphone- of tabletscherm. Dat rondneuzen van hem is zijn manier van Googelen.

Soms denk ik ook wel eens dat het oude beestje lang aan een pol of drol blijft ruiken om een excuus te hebben om even te kunnen uitrusten. Bij oudere mensen die in winkelstraten veel stoppen noemen ze dat fenomeen volgens mij etalagebenen. In het geval van een hond zouden we het dus drolpoten kunnen noemen...