Net voor ik met het schrijven van dit wekelijkse stukje begon ontdekte ik dat ik dat volgende week voor de 555ste keer doe! Toen ik er destijds mee begon was Bastiaan nog een klein mannetje. Eigenlijk was dat een van de redenen om te beginnen met deze blog. Iedere ouder met jonge kinderen herkent toch die momenten waarop zo'n klein eigenwijsje een leuke, naïeve of bijdehandte opmerking maakt waarvan je denkt 'die moet ik onthouden!' Want hoe leuk is het om te zien hoe zo'n kleintje tegen de wereld aankijkt en alles in zich opneemt? Schattig toch?
Maar onthouden valt niet altijd mee... tenzij je het opschrijft! Nu zijn we 554 weken verder en is het kleine eigenwijsje opgegroeid tot een grote vent van 17. Anno 2018 zou hij net zo goed een blog kunnen schrijven over de goedbedoelde opmerkingen van z'n vader die krampachtig z'n best doet om bijdehand bij te blijven in de snel veranderende wereld. Want hoe vaak gebruik ik bijvoorbeeld niet nét het verkeerde (mode)woord of informatica-begrip? Schattig toch?
Toch veroorzaakt ook Bastiaan af en toe nog van die ouderwetse 'die moet ik onthouden-momenten'. Dinsdagmorgen stond ik op het punt om naar kantoor te gaan toe Bastiaan vanuit de badkamer riep 'Pap! (spreek uit als 'pahap!!') De tube tandpasta is ontploft!!' Het leek me heel sterk. We hebben soms bijzondere soorten en smaken tandpasta en het zou best kunnen dat we er nu een met tandsteen-verwijderaar hebben aangeschaft, maar ik neem toch aan dat daar geen TNT in verwerkt zit... Toch zag wat er op de wasbak lag er inderdaad uit als een 'ontplofte' tube! Tot ik goed keek en zag dat wat er op de tube lag geen tandpasta was, maar een (blijkbaar van m'n hand gevallen) dot scheerschuim. We lachtten er om, ik ging zo snel mogelijk naar kantoor en hij poetste z'n tanden.
Maar het leek me dus handig om dit voorval toch nog even snel op deze blog te schrijven, voordat ik volgende week m'n 555ste stukje tik, nota bene de dag voordat onze zoon 18 wordt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten