Achttien

'O nee hè!' zei Bastiaan toen we vrijdag ons tuinpad opliepen nadat ik 'm van school had opgehaald. Aan de voordeur hingen twee goudkleurige ballonnen in de vorm van een 1 en een 8. Van onze sinds vrijdag 18-jarige zoon hoeft dat soort dingen niet zo, maar Wilma en ik vonden dat deze buitensporige uitspatting wel een keertje kon. Als het aan mij had gelegen was het resultaat trouwens nog veel uitbundiger geweest. Ik zou de cijfers kopen en zoals wel vaker was ik weer eens met iets anders thuisgekomen dan de bedoeling was. Eenmaal in de winkel neem ik regelmatig te weinig tijd om wat ik wil kopen goed te bekijken. Vaak gaat er dan wel even iets door me heen als 'wat ziet die verpakking er anders uit dan normaal', maar dit soort twijfels negeer en vergeet ik dan weer snel. Tot ik thuiskom en Wilma zegt 'wat heb je nou weer meegebracht?', en dan blijkt het vaak een of andere uitzonderingsvariant van het gebruikelijke artikel te zijn. Zonder zout of gluten, of juist met extra toevoegingen, of zoiets...

Dit was ook weer zo'n keer dat ik de verpakking van de cijferballonnen slecht had gelezen. Ik maakte thuis de verpakking open en begon ik de ballonnen uit te vouwen, verder uit te vouwen en nog eens verder uit te vouwen... Totdat Wilma me erop wees dat dit de 1 en 8 in maat XXL waren; een maat die absoluut niet op een voordeur past. Als we deze cijfers hadden opgeblazen zaten we nu waarschijnlijk nog bij te komen, en zou het alle automobilisten die sinds vrijdag de Brienenoordbrug zijn gepasseerd zijn opgevallen dat er in Capelle aan den IJssel iemand achttien jaar was geworden (of - voor de slimmeriken onder ons - eigenlijk 81, want onze voordeur ligt op het oosten). Afijn, ik moest ik terug om ze te ruilen voor een maatje dat wél pastte.

Vrijdag gaven we Bastiaan's nog niet zijn kado. Dat volgt nog. Hij wil zelf een (in mijn woorden) tóp-pc samenstellen waarop hij naar hartelust kan gamen en herrie maken. En omdat we zijn verjaardag pas zondag zouden vierden hielden we het op z'n échte verjaardag bij een Albelli-fotoboek vol met herinneringen van de afgelopen 18 jaar en een etentje bij Grillroom Ramses.

Best bijzonder eigenlijk dat onze zoon nu hij 18 is formeel geen kind meer is. Maar we zijn maar wat trots dat hij voor ons altijd óns kind zal blijven. Niet een béétje trots, maar trots in XXL!