Oh la la en olijk

Wat een geluk dat de zuidenwind de afgelopen dagen niet alleen woestijnzand en roetdeeltjes van Portugese bosbranden onze kant opstuurde, maar ook recordtemperaturen. Ik had vooraf gepland om morgen vrij te nemen, maar besloot in het nazomerse weekend om die dag om te ruilen met afgelopen maandag. We stapten in onze auto, reden die zo'n 160 km naar het zuiden en parkeerden hem schuin onder het zonovergoten Atomium. En terwijl we door het Heizelpark richting de enorme zwevende  'jeux-de-boules-ballen' liepen werden we vrijwel meteen overvallen door een zomervakantiegevoel.

De prijs van een entreekaartje viel ons reuze mee, net als het uitzicht over de wijde omgeving van Brussel/Bruxelles. In een van de bollen was een tentoonstelling van surrealistisch kunstschilder René Magritte (bekend van "Ceci n'est pas une pipe"), die Bastiaan en ik zeer de moeite waard vonden. 

Wilma was met hond/chien Moos beneden gebleven, maar vond dat niet erg. Zéker niet nadat ze van ons gehoord had hoe hard de lift/ascenseur (met glazen plafond) ons naar boven joeg. Zij maakte van de gelegenheid gebruik om
- dankzij een flinke zoom/zoom - een mooie foto van ons in een van de bollen/boules te maken.

Na het Atomium bezochten we een grote Carrefour-hypermarkt (om het vakantiegevoel vast te houden) en daarna zetten we koers naar de Grote Markt/Grand Place. Daar vonden we onder meer wafels, gezellige straten vol toeristen en plassende beeldjes/figurines qui faire pipi. Dit voelde geen moment als half oktober/octobre. Alsof ver boven ons iemand zich - nét nu het nog kon - had gerealiseerd dat hij ons na deze matige zomer nog een zomerdag schuldig was. Prima toch? Toen de avond al was gevallen zaten we nog met korte mouwen op het terras van "La Lune di Venezia".

Brussel was de laatste jaren om verkeerde redenen in het nieuws. Dat is dieptriest. Maar gelukkig merkten we dat men de draad weer heeft opgepakt. Brussel was afgelopen maandag ouderwets o la la en olijk/olijk!