Baas

De oevers van het in Nationaal Park Maasduinen gelegen Reindersmeer lenen zich prima voor een fotogenieke wandeltocht. Op de folder die ik haalde bij het bezoekerscentrum was een rood wandelparcours aangegeven van 8 km en dat leek me een geschikte afstand voor mijn hardlooprondje.

Dat was ook inderdaad zo, al realiseerde ik me al snel dat Maasduinen hellingen en mul zand betekent. Vermoeiend dus, vooral ook omdat ik ook op andere zaken moest letten. Allereerst moest ik de paaltjes met een rode streep of pijl volgen, en dat viel niet altijd mee. Ook moest ik natuurlijk rekening houden met andere gebruikers van de wandelroute. Ik was nog maar net begonnen toen ik een heuvel afliep richting een strandje waar een vrouw met een grote hond liep. Ik ben niet bang voor honden, maar hou ze tijdens het rennen goed in de gaten zodat ik m'n nek niet over ze breek of dat ze hun neus niet in m'n kruis drukken. Eigenlijk gaat het altijd goed, maar nu riep de vrouw tegen de zwarte bouvier 'Daar is-ie, ga maar!' terwijl ze naar mij wees. Wat krijgen we nou? dacht ik terwijl het bakbeest op me af kwam. 'Bént u z'n baas niet?' vroeg ze toen de hond stopte en ik (zogenaamd onverstoorbaar) langs hen rende. 'Nee, niet echt', antwoordde ik in eerste instantie geprikkeld en pas toen - terwijl ik alweer meters verder was - besefte ik dat het geen rotgeintje was, maar dat de hond niet bij haar hoorde en z'n baas kwijt was. 'Ik heb ook niemand gezien van wie hij zou kunnen zijn!', riep ik nog, want ik was inderdaad nog niemand anders tegengekomen. Ook verderop zag ik niemand die een hond zocht.

Later, aan de andere kant van het meer, was langs het wandelpad een parcours uitgezet waarlangs kinderen opdrachten moesten uitvoeren. Om de paarhonderd meter was een groepje met ballen, stokken of andere attributen aan de slag. Terwijl ik de groepjes passeerde hoorde ik aan de overkant  een man almaar een (voor mij niet verstaanbare) naam roepen. Toen dat op een gegeven moment stopte maakte ik eruit op dat hond en baas elkaar uiteindelijk toch weer hadden gevonden. Maar ondertussen moest ik m'n aandacht weer houden bij m'n route met de rode lijnen en ... pijlen!!! Ik schrok me het apezuur toen ik een hoek om rende en recht tegenover me een meisje met een pijl-en-boog zag staan. Bij deze opdracht was de 'roos' pal naast 'mijn' wandelpad neergezet! Gelukkig zag ze me en wachtte ze met schieten, maar wie verzint zoiets?

Een kleine 2 km verder zat m'n hardlooprondje erop. Ondanks de hond en de pijl zocht ik voldaan een plekje aan de waterkant op om bij te komen. Al snel voelde ik me weer helemaal het mannetje. Of - als 'mannetje' te ouderwets klinkt - een baas!