Strip

Toen Bastiaan nog kleiner was namen we hem regelmatig mee naar een museum. Niet alleen naar het Rijksmuseum of Boymans van Beuningen, maar ook naar bijvoorbeeld Naturalis, Beeld en Geluid of het Spoorwegmuseum.

Maar ja: kleine jongens worden groter en krijgen eigen, andere interesses.

Toch deden Bastiaan en ik onlangs weer eens saampjes een museum aan. Een museum dat écht past bij grote kerels: het stripmuseum. Begrijp me goed: ik heb het niet over een plek waar uit de doeken wordt gedaan hoe dames zich sensueel dansend ontdoen van kleding, maar over een nieuw museum in Rotterdam waar uitgebreid wordt stilgestaan bij het ontstaan van stripverhalen. In allerlei aparte zaaltjes staan vitrines met originele schetsen van Marten Toonder (Tom Poes), Willy Vandersteen (Suske en Wiske) en vele anderen, maar liggen bijvoorbeeld ook originele tekeningen die gebruikt zijn in de beroemde Disney-films.

Vooraf wisten we niet precies of de toch vrij hoge entreeprijzen het bezoek wel waard zouden zijn. Hoe we daar na afloop over dachten? Tijdens onze wandeling door de eerste zalen waren we onder de indruk van wat er lag. We stonden best lang stil bij de allereerste Amerikaanse strips uit het einde van de 19e eeuw (zoals die van The Katzenjammer Kids) en bij oude strips die in Nederlandse kranten verschenen (zoals die van Kapitein Rob, die ik 'van m'n vader ken'). En ook alles wat met de Sjors, PEP en EPPO te maken had boeide mij, maar ook Bastiaan.
Hoeveel oude strip'helden' die destijds indruk maakten ik wel niet tegenkwam waarvan ik het bestaan al lang vergeten was...

Maar naarmate we meer zaaltjes bezochten leek het steeds meer of het museum nog niet echt 'af' was. Er leek steeds minder lijn in te zitten; alsof men kris-kras maar wat tekeningen in een vitrine had gelegd.

Laat ik het zo zeggen: het begon met 'leerzaam en spannend' en eindigde met 'niet veel aan'.

En zo had het toch wel veel weg van strippen in die andere betekenis van het woord...