Zoltan

Vorige week fietste ik van het centrum van Rotterdam naar huis met een grote plastic tas aan m'n stuur. In die tas zat een legpuzzel van de nieuwe film-rage Trolls voor ons jarige nichtje Veerle.

Ik reed voorzichtig, want moest denken aan die keer - lang geleden - dat ik met een plastic tas met een paar ordners aan m'n stuur naar huis fietste.

Wat er in die ordners zat weet ik niet meer. Maar ik was een jaar of 17 en was bij m'n neef René geweest, dus het zouden zomaar Top 40's of zo kunnen zijn geweest. Ik zou naar huis fietsen om een hapje te gaan eten en daarna zou hij me komen ophalen om naar de film te gaan.

Maar halverwege de fietsrit - op een donker weggetje tussen Dubbeldam en Dordrecht - gaf m'n knie de plastic tas met ordners een zet, die m'n stuur een zwieper gaf waardoor ik met fiets en al op de grond duikelde.
Een zere bortskas, kapotte hand, blauw oog, tand door m'n lip en flink bloedende kin waren het gevolg van de smak op het asfalt. Zo goed en kwaad als het ging fietste ik toch maar naar huis, waar m'n moeder met pleisters en verband eerste (en afdoende) hulp verrichtte.

Toen na het eten René aanbelde strompelde ik naar de voordeur en deed ik open. Hij dacht dat ik een geintje maakte, want hij zag degene die hij pakweg een uur eerder nog had gezien, maar nu beplakt met de inhoud van pakweg een halve verbanddtommel. Dus vertelde ik hem van m'n valpartij.

Daarna gingen we toch maar naar de bioscoop, naar de horrorfilm 'Zoltan, Hound of Dracula'. Ik weet nog goed dat ik het een dramatisch slechte film vond, al zou dat ook kunnen zijn omdat ik 'm met m'n halfdichte oog niet goed kon volgen.
Ik heb gedurende de film vooral m'n pijn zitten verbijten, weet ik nog. En als ik schrok deed alles nog meer pijn. 

Nee, aan 'Zoltan, Hound of Dracula' heb ik geen goede herinneringen. Ik hoef er ook geen legpuzzel van.