Heiïge Nacht

Het liep tegen het nieuwe jaar toen de drie een teken hadden gekregen dat ze deze kant op moesten. Wat ze konden verwachten en waar ze precies moesten zijn was niet duidelijk, maar signalen van boven zouden ze tot vlakbij de juiste plek brengen. Eindeloze zandwegen leidden de drie reizigers door heiïge vlaktes en uitgestrekte bossen. 'Het duurt niet lang meer voor de duisternis intreedt', zei een van de drie bezorgd, het cadeau voor de gastheer en -vrouw ondertussen stevig vasthoudend. Vlak daarvoor was het heldere signaal dat ze tot dat moment van boven hadden mogen ontvangen verdwenen. Was het heiïge weer de oorzaak hiervan? Toen de drie het bijna leken op te geven zagen ze in de verte ineens een teken van leven. 'Onze verlosser', zei een van hen. 'Halleluja!' hoorden ze op dat moment zingen. Dat gaf ze de moed om hun tocht voort te zetten.

Nee, dit verhaal speelde zich niet meer dan 2000 jaar geleden af nadat er een kindeke was geboren. En het ging hier niet om drie wijzen uit het oosten die mirre, wierook en goud bij zich hadden. Dit waren drie stadse mensen uit het westen die een vrolijk verlicht kerststukje hadden meegenomen. Geen Balthasar, Melchoir en Caspar met hun kameel maar Marco, Wilma en Bastiaan in hun Citroën. Op Sky-radio klonk 'Halleluja!' en de navigatie had voor de signalen 'van boven' gezorgd.

De afgelopen kerstdagen brachten we door in Landall-park 'Het Land van Bartje' bij Borger.
Mijn zwager en schoonzus trakteerden ons daarop in verband met hun 25-jarig huwelijk.

Het bleek een prima plek om te rusten, wandelen, zwemmen en hardlopen. En niet te vergeten om veel te eten, snoepen en drinken.


Een paar dagen voor we erheen gingen kwam Wilma erachter dat mijn neef en z'n vrouw, die twee jaar terug vanuit de Randstad naar het verre Drenthe waren verhuisd, op slechts een paar kilometer afstand van het bungalowpark woonden. Diep in het woud - onvindbaar voor zelfs de meest recente updates van de navigatie - liggen twee huizen, een gastenverblijf, een stal, een weiland met twee paarden en een 'eigen stuk bos' verscholen. Wat een bijzondere plek!

Na een wandeling over het terrein praatten we binnen gezellig bij onder het genot van thee en cake, alvorens we de terugweg richting de 'bewoonde wereld' aflegden. Het was inmiddels pikkedonker en ik moest voorzichtig manoeuvreren om de diepe kuilen van het zandpad te ontwijken. 'Driving home for Christmas' klonk op de radio. Kerstavond was al begonnen en alles wees erop dat hier in het bos een 'Stille Nacht, Heiïge Nacht' in het verschiet lag.

Nadat ik dit stukje had geschreven realiseerde ik me dat ik onze zoektocht op de dag voor kerst wel wat heb aangedikt. Maar ach, volgens mij is dat met verhalen die zich eind december afspelen al van oudsher het geval...