Tradities

Toen ik deze week in de krant las dat RTL dit jaar schoorsteenpieten heeft ingeschakeld om ons van kado's en strooigoed te voorzien realiseerde ik me dat het inderdaad niet lang meer duurt voordat de goedheiligman ons land weer aandoet. En dus zal het gedoe over welke kleur nou wel en welke niet goed is nog wel erger worden dan nu al het geval is. Gaan we voor donkerbruin, lichtbruin of zelfs wit? Steeds vroeger in het jaar - lang voordat daar op de deur wordt geklopt en allerlei lekkers in een of andere hoek wordt gestrooid - worden we verleid om onze voorkeur uit te spreken.

Er zijn mensen die het belangrijk vinden dat we tradities in ere houden en die dus niets hebben met die andere kleurvarianten, maar als je het míj eerlijk vraagt geef ik de voorkeur aan varianten die bij deze tijd passen. Een tijd die niet meer zo zwart-wit is, maar kleurrijk.

Sinds ik die met yoghurt-omhulsel heb geproefd vind ik díe het lekkerst. Voor de goede orde: ik heb het hier over kruidnootjes. Vroeger hadden we alleen de traditionele 'gewone' bruine, maar tegenwoordig zijn er allerlei varianten met pure, melk- of witte chocola eromheen. En die met yoghurt dus.

Een goede lezer en/of goed verstaander kan uit het bovenstaande ook opmaken hoe ik denk over de pieten-discussie. Dat een piet er in 2016 een beetje anders uitziet dan in 1946 is volgens mij niet zo gek. Een kind uit deze tijd vergelijkt een schoorsteenpiet toch niet met zijn roetzwarte voorganger uit oude tijden? Als Piet zich maar zodanig schminkt dat hij niet als 'ome Kees' herkend wordt. 

Laten we het vooral gezellig en leuk voor de kinderen houden. Ik verbaas me steeds weer over het fanatisme van volwassenen die voor of tegen veranderingen zijn. Stuur me dus alsjeblieft geen haat-mail als je het niet met me eens bent. Laat Piet me maar slaag met de roe geven of laat hem me in de zak meenemen naar Spanje. Hoewel: dát zijn tradities rondom het sinterklaasfeest die we de afgelopen decennia wél zonder morren hebben veranderd.

'The times they are a-changing' zong Bob Dylan ooit, in de tijd dat het nog traditie was om een aan jou toegekende Nobelprijs in dank te aanvaarden.