De gammele gymzaal

De zaal waar ik wekelijks volleybal is de gymzaal van Wilma's vroegere school. En om even een beeld te geven van de kwaliteit ervan: destijds (in de jaren zeventig) mopperde men al over de staat waarin de zaal en vooral de kleedruimte, douches en toiletten verkeerde. Tel daar vier decennia zonder renovatie en met weinig onderhoud bij op en je weet hoe het er nu bij staat. Op verschillende toestellen zitten stickers met "afgekeurd", in de granieten vloer van het toilet zitten scheuren, de douches werken vaker niet dan wel en het zeil in de kleedkamers is nat wanneer het geregend heeft.

Maar er is hoop. In hoog tempo worden sinds een jaar gebouwen in de nabije omgeving van de zaal vervangen door flitsende nieuwbouw (ook Wilma's oude school). Vandaag de dag staat alleen 'onze' gymzaal nog (enigszins) overeind als een relekwie uit ver vervlogen tijden. Ergens volgend jaar gaat ook hier de sloopkogel in en verkassen wij naar een nieuwe zaal.

Ondanks de beroerde faciliteiten volleyballen we fanatiek en met plezier. Net als dat experiment met die kikker die niet doorheeft dat het water in de pot waarin hij zit aan de kook wordt gebracht zijn wij ons niet altijd even bewust van de aftakeling van de locatie.

Over aftakeling gesproken: niet alleen een sportlocatie, maar ook een sportteam zelf moet af en toe worden opgefrist en vernieuwd. Onze kleine vereniging bestaat uit ongeveer dertig mannen en vrouwen en de leeftijd varieert van 17 tot 72 jaar (!), waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat het gemiddelde dichter bij de pensioengerechtigde dan de puberleeftijd zit.

Sinds kort heeft een russische medespeler echter twee landgenoten van een jaar of 35 lid gemaakt van onze vereniging. Dat haalt de gemiddelde leeftijd wel weer iets naar beneden. Aan voetbalclubs als Chelsea en Vitesse zie je dat wanneer Russen zich met de club gaan bemoeien dit gepaard gaat met een flinke financiële impuls. Dat is bij onze vereniging niét het geval.

We zijn al blij dat ze contributie betalen...