Niet gekker

'Yooo..., zometeen!' is het antwoord dat we standaard van Bastiaan krijgen wanneer we naar boven roepen met de vraag of hij wil komen eten. Als hij ons tenminste hoort, wat meestal niet direct het geval is omdat hij met z'n koptelefoon opzit.

Het roepen zélf heeft op een of andere manier nog wel iets nostalgisch. Het doet me denken aan toen ik zo oud was als Bastiaan nu. Mijn slaapkamer was ónder de woonkamer, dus mijn ouders hoefden maar op de vloer te stampen om mij te 'roepen', waarbij ze natuurlijk wel moesten zien te voorkomen dat ze met het drum- of bas-ritme van pakweg Queen of Duran Duran meestampten. 
Maar met dat 'zometeen!' als antwoord heb ik meer moeite. Want voor zo ver dat al geen rekbaar begrip was maakt onze zoon het er wel van.

Afgelopen weekend was het eindelijk weer eens weer voor de Skottelbraai en liep ik tussen het roeren in de wokmaaltijd door naar binnen om Bastiaan te vragen of hij naar beneden wilde komen. 'Zometeen!' was natuurlijk het antwoord dat vanuit zijn slaapkamer kwam.

Wilma was in de keuken bezig en ik liep nog een paar keer door de woonkamer heen en weer van de tuin naar de keuken en vice-versa. Toen ik op een gegeven moment weer naar binnen liep was m'n geduld op, deed ik de gangdeur open en riep ik naar boven 'Bastiaan, het is inmiddels tien minuten geleden dat ik je riep!', waarna ik droogjes vanuit de huiskamer hoorde 'euh pa, ik ben híer hoor, al een minuut of tien...'.
Ik was blijkbaar - druk doende - een keer of vier langs hem heen gelopen zonder hem op te merken.

'Het moet niet gekker worden!, zei Wilma nog, waarschijnlijk verwijzend naar mijn onopmerkzaamheid, maar misschien ook naar het feit dat zoonlief dit keer wél vrij snel naar beneden was gekomen.

Afijn, ikzelf kon er ook om lachen en niet mokken maar wokken was het motto!

En eerlijk is eerlijk: ook eergisterenavond was Bastiaan snel beneden toen ik 'm vroeg om de hond en z'n vader uit te laten. We vinden het leuk om af en toe aan het eind van de dag samen in alle rust even een blokkie-om te lopen. Alleen was dit keer van rust geen sprake... In de schemer kwamen we telkens groepjes mensen tegen die door hun smartphone heen om zich heen liepen te kijken. Ze bleken "Pokemon Go" te spelen, dé rage van dit moment waarbij je op zoek moet naar tekenfilmfiguurtjes die - zo lijkt het - in de echte wereld verstopt zitten.

Op een gegeven moment kwamen we een volwassen vrouw (!) tegen die zo met haar smartphone naar virtuele pocketmonsters op zoek was dat ze bijna op onze hond ging staan. 'Hé pas op, deze hond is wél echt hoor!' zei ik tegen haar, maar als een soort zombie liep ze door.

'Het moet niet gekker worden', dacht ik nu ook. Maar ik vrees dat dat wél het geval is...