Achter-achter-achter

Zo, ook het volleybal-seizoen er weer op. Afgelopen dinsdagavond speelden we voor het laatst een paar spannende potjes voor de zomervakantie aanbreekt. Geen echte wedstrijden tegen andere verenigingen hoor, maar gewoon wat onderlinge partijtjes, waar het er soms toch vrij fanatiek aan toe gaat. Maar bovenal gaat het om het plezier en het bewegen!

De beste volleyballers van de vereniging spelen trouwens wél competitie. Zowel een mix-team als een mannen-team spelen - al jarenlang in vrijwel dezelfde samenstelling - zo'n twintig wedstrijden per jaar in de officiële Nevobo-competitie. Ik ben nog niet zo lang lid van deze vereniging, maar werd een poosje terug gevraagd ook een paar competitie-wedstrijden mee te spelen. Enne... het lag natuurlijk niet (alleen) aan mij, maar letterlijk elk partijtje werd verloren!

Ik sla wel een leuk balletje mee, maar vind het fijn om vast te stellen dat er aan mij geen volleybaltopper verloren is gegaan. Stel je toch eens voor dat ik er nu ineens achterkwam dat ik m'n roeping was misgelopen en een kwart eeuw geleden in een Olympische arena had kunnen schitteren!

In plaats daarvan deed ik vorige week mee met een volleybaltoernooi dat de gemeente had georganiseerd. Ik was pas laat op de hoogte van het toernooi maar er was een team dat vanwege blessures nog spelers nodig had.

Toen ik het wedstrijdschema las zag ik dat het toernooi de naam droeg van iemand met dezelfde achternaam als mijn echtgenote. Het bleek om een achter-, achterneef van Wilma te gaan, die onlangs was overleden. Als eerbetoon aan hem werd bij aanvang van het toernooi een minuut stilte gehouden. Ook waren zijn twee dochters aanwezig (achter-, achter-, achter-nichten van Wilma dus), die vervolgens spontaan besloten om met ons team mee te spelen.

Hoogtepunt van het toernooi was het in ontvangst nemen van een zilverkleurige schaal aan het eind van de avond. 

Een schaal met een heerlijke uitgebreide bittergarnituur. Het in de kantine serveren van de bitterballen ging onze aanvoerder duidelijk beter af dan de services met een volleybal in de sportzaal. Want ondanks onze goede bedoelingen liet het scorebord veel te vaak zien dat we achter-achter-achter stonden.

Er deden zeven teams mee en wij eindigden als zesde. Daar moesten we het mee doen... En aangezien wij mee-doen belangrijker vonden dan winnen, verkeerden we toch een beetje in Olympische sferen.