Bultje

Onze hond Moos had sinds een poosje een bultje op z'n borstkas. Dus toen-ie een paar weken geleden bij de dierenarts onder zeil werd gebracht voor een gebitsbehandeling is meteen een punctie gedaan om te bezien of het iets kwaadaardigs was. Dat bleek niet het geval. Het was een goedaardig bloedbultje, maar om te voorkomen dat onze viervoeter het ding kapot stootte ofzo werd ons geadviseerd het - alweer onder verdoving - weg te laten halen.
Vorige week stapte ik daarom met een in eerste instantie nog kwispelende patiënt Dierenkliniek Kralingen aan de Rotterdamse Oudedijk binnen. En een paar uur nadat ik ons inmiddels niet meer zo vrolijke huisdier daar achterliet kreeg ik een telefoontje met de mededeling dat alles goed was gegaan en dat ik hem weer mocht komen halen. Klokslag twaalf uur stapte ik de behandelkamer binnen en zag ik 'm zitten in een kooitje. Meteen werd hij weer enthousiast. Blijkbaar zag hij me niet meer als bedrieger die hem eerder op de dag op deze vreselijke plek had achtergelaten, maar als de held die hem nu kwam bevrijden.

Toch wel bijzonder dat hij zo kort na de operatie alweer enthousiast was. Al is natuurlijk de ene operatie de andere niet. Ik had diezelfde dag nog in de krant gelezen dat Youp van 't Hek na de zware operatie die hij had ondergaan wel een jasje had uitgedaan. Dat was bij onze Moos niet het geval.

Sterker nog: hem was een jasje áángedaan. Om tegen te gaan dat hij aan de wond zou gaan krabben had de dierenarts hem een stijlvol donkerblauw kostuum aangemeten. Kort daarvoor voelde ikzelf me trouwens ook even 'in het pak genaaid'. De dierenarts noemde een bedrag dat honderd euro hoger was dan dat 's morgens was afgesproken. Desgevraagd zij ze me dat dat kwam door Moos z'n dure pak en het feit dat het verwijderde bultje ook naar het laboratorium zou kunnen worden gestuurd voor nader onderzoek. Wilma en ik vonden dat laatste niet nodig, want er was al een punctie uitgevoerd. En nu ging het er alleen om dat het bultje uit Moos z'n lijf werd verwijderd, en niet ook nog eens een rib uit 't mijne.

Voor ik met de inmiddels weer kwispelende Moos vertrok kreeg ik nog een pijnstiller mee en rekende ik alles af bij de assistente. Die vroeg me of ik een bon wilde, waarop ik 'is niet nodig' antwoordde. 'Ik kom morgen echt niet terug om te vragen of jullie die bult weer willen terugstoppen omdat ik m'n hond mét toch leuker vond', voegde ik nog toe. Daar kon ze zich iets bij voorstellen.

Thuis knapte Moos vrij snel verder op. Eigenlijk had hij nog het meeste last van z'n pak (komt het
woord lastpak daar vandaan?). Telkens wanneer we dat ding uittrokken werd hij enthousiast en begon hij te dribbelen. 

Op een gegeven moment deed Wilma het pak voor de gein aan bij onze kat Sam. Die wist van gekkigheid niet wat hij moest doen. Het beest begon rondjes achteruit te rennen...
We hebben het pak maar snel weer uitgetrokken, maar lachten ons een bult!