Na dit vliegtuig pakken we de trein, een metro, nog een metro en de auto naar huis. En zojuist zaten we op een boot; een boot die ons - ketsend over de golven - over zee van Venetië naar San Marco Airport bracht.
Dit jaar bracht ons jaarlijkse vader-zoon-reisje ons naar Venetië. En daar hebben we geen spijt van gekregen. Ik was er één keer eerder - in 1984 - met twee vrienden op doorreis met 'Interrail'. Onderweg van Athene naar Tourette-sur-Loupe (vlakbij Nice) deden we even 'het Giethoorn van het Zuiden' aan. We renden destijds door het doolhof van steegjes naar het San Marco-plein, namen een paar foto's en haastten ons terug om de trein te halen.
Maar nu weet ik dat als er iets is wat niet bij Venetië past, het 'haast' is. Nóg meer dan Rome is het een slenterparadijs. De basiliek en de toren op het San Marco plein zijn geweldig mooi en indrukwekkend, maar vooral het wandelen door de vele steegjes, het 's avonds eten op een terras aan het water en het zo maar langs de kade zitten om in de Italiaanse zon de vele gondels voorbij te zien varen liet ons volop genieten.
We sliepen in NiceVenice, een klein en gammel (kraak)Bed & Breakfast, prima passend in de omgeving. Want grote delen van de wijk waar we verbleven konden best een verfje (en een plamuurtje, metselwerk, timmerklus en ga zo maar door) gebruiken.
Ik bedacht me laatst dat het deze zomer weer nodig is om de buitenboel weer eens onder handen te nemen, zoals ik eens in de pakweg drie jaar doe. Maar ik denk dat ik maar besluit om me door Venetië te hebben laten inspireren. Hoeveel toeristen ik wel geen foto's heb zien nemen van geveltjes met afbladderende kalk- en verflagen...
Ik ga in het zonnetje zitten, pak een pilsje en een pizza-punt en bedenk dat er morgen weer een dag, en volgend jaar weer een jaar is. Weer een jaar voor een vader-zoon-bezoek aan Italië?
