Do-doener

Onlangs zag ik een aflevering van de VPRO-serie 'Ondersteboven: Nederland in de jaren 60', waarin het ging over de economische groei in dat decennium, waarbij het Dordtse bedrijf TOMADO uitgebreid aan de orde kwam.

Omdat het foeilelijke kantoorblok tegenover het Centraal Station van Dordrecht me van jongs af aan al - in negatief opzicht - opviel en ik nooit wist wat zich daarbinnen nou afspeelde bleef ik kijken.
En pas toen legde ik de link tussen het Mausoleumachtige gedrocht en de handige huishoudelijke artikelen van geplastificeerd draadstaal die vroeger in menig huis te vinden waren. Want wie had er nou niet zo'n boekenrekje met van die kleurige metalen 'plankjes' in z'n slaapkamer? Of zo'n (vaak wit of vies-groen) afdruiprekje op het aanrecht?

Maar een van de hoogtepunten uit de jaren zestig was toch wel de 'flessenlikker'. Ik besef dat het lijkt of ik het over een of andere vorm van fetisjisme heb, maar ik doel op dat simpele maar o zo vernuftige plastic dingetje waarmee je de laatste restjes uit bijvoorbeeld de vla-fles kon schuiven. Mijn moeder noemde het ding destijds altijd het 'do-doenertje'. Ik moet haar nog altijd eens vragen waarom, want volgens mij doet het veel, maar geen 'do'.

Over vla gesproken: De afgelopen week hadden we heerlijke frambozenvla van Albert Heijn. 'Ooooh, deze smaakt nou echt als die melk van vroeger uit die flessen', zei Wilma.

Ik gaf haar gelijk en in gedachten zag ik mezelf ineens als klein jochie aan de Krommedijk bij mijn opa en oma aan de eettafel zitten. Wanneer er aan het eind van de maaltijd nog een bodempje vla op z'n bord lag, zei m'n opa steevast 'ik had vroeger een tante, die als ze nog een beetje vla op haar bord had altijd zó deed!' Dan pakte hij z'n bord van tafel, zette het aan z'n mond en goot het naar binnen.

En als m'n oma dan vroeg 'waarom doe je dat nou waar die kinderen bij zijn, Piet?', antwoordde hij zoiets als 'ach, gewoon, daarom!' Zo'n antwoord is natuurlijk geen do-doener, maar een dooddoener...