Het klinkt misschien gek, maar het grootste gebouw van Nederland, waarnaar onze organisatie zo'n dik jaar geleden is verhuisd, is eigenlijk te klein. Of beter gezegd: niet efficiënt genoeg ingericht om iedereen een (flexibele) werkplek te kunnen geven.
Daarom zit mijn team sinds begin dit jaar een dag in de week in het gebouw van de GGD aan de Leuvenhaven. In de praktijk betekent dat elke keer weer een stap terug van de 21ste eeuw naar halverwege de vorige eeuw. Dat is best wennen, ook aan die mensen in witte jassen die door de gang lopen. Het doet me denken aan die verborgen camera-grap een aantal jaar geleden op tv. Daarbij werd aan een postbode die een pakje kwam afleveren bij een psychiatrische inrichting gevraagd om even plaats te nemen in de wachtkamer, waarna hij vervolgens niet meer naar buiten mocht ('U bent postbode, zegt u? Tuurlijk meneer, dat zeggen er wel meer...'). Zijn wij er ook niet gewoon ingeluisd? Dat we nu 's avonds nog gewoon naar huis mogen, maar dat de afdeling binnenkort een gesloten afdeling wordt...
Maar even alle gekheid op een stokje: het is natuurlijk van de malle dat er in ons kantoor te weinig werkplekken zijn. Maandag was het binnenklimaat ook nog 'ns beroerd, stopte m'n pc er om 3 uur mee en was er nergens een andere werkplek te vinden. 'Ik werk de rest van de dag een stukje verderop!' zei ik tegen m'n collega's en ik nam de fiets naar mijn flexibele werkplek thuis. Voor de afwisseling fietste ik niet over een van de bruggen, maar nam ik het pontje tussen Feijenoord en Kralingen.
Even later zat ik thuis achter m'n eigen pc, helaas wel met een zeurende koppijn. En voor de goede orde: dat kwam door het beroerde binnenklimaat op kantoor, niet omdat ik was blijven plakken op de partyboot.