Bowie en de taxi

Maandagmorgen fietste ik naar kantoor toen ik op de radio hoorde dat David Bowie was overleden. Ik schrok, vond het onwerkelijk en belde Wilma, die ook schrok. Lichtelijk in verwarring - zoals waarschijnlijk zo veel mensen die het net hadden gehoord - fietste ik door. Even later draaide Radio 538 'Golden Years' en terwijl ik ernaar luisterde kwamen een voor een mijn persoonlijke herinneringen aan de gouden jaren van David Bowie naar boven. Aan het begin van de jaren 70, toen ik - naast sterren als Alice Cooper, the Sweet, Redbone en the Osmonds - ineens die merkwaardige man ontdekte die met een op z'n gezicht geverfde bliksemfilts 'The Jean Genie' zong. En herinneringen aan 'Fame' en 'Sound and Vision' en het album 'Low', dat ik nog altijd z'n beste werk vind. En aan de maxi-singels van 'China Girl' en 'Let's Dance', die ik kocht om op m'n eigen piratenzender te kunnen draaien.

Maar vooral aan het concert dat Bowie in het kader van de Serious Moonlight Tour in juni 1983 in De Kuip ten gehore bracht. David Bowie was in die tijd een mega-ster die op het podium zijn oude en nieuwe hits aaneen reeg.

Denkend aan het concert van lang geleden schoot me ineens het bijzondere einde van die avond te binnen. Ik was er met mijn toenmalige vriendin en met een vriend van me met een vriendinnetje. En terwijl we na afloop van het concert de trappen van de Kuip afdaalden raakte die laatstgenoemde in paniek vanwege een - bleek later - flinke hyperventilatieaanval. Midden tussen de tienduizenden mensen die onderweg waren naar trein en auto kregen we het gevoel dat ze daar ter plaatse het loodje zou leggen. 'Under Pressure' trokken en sleepten we haar naar een taxi, duwden we mensen die net wilden instappen opzij en schoven we haar op de achterbank.

M'n vriend stapte voorin en voor ik het wist zat ik tussen mijn vriendin en zijn zuchtende, hijgende en kreunende date op de achterbank. Zo af en toe zag ik de taxichauffeur in z'n binnenspiegel kijken omdat hij zich afvroeg wat er in godsnaam op de achterbank gebeurde. Na een tijdje stopte het hijgen en viel ze flauw. Daar waren wij - 'Heroes' op sokken - ook niet echt gerust op en dus werd mij af en toe verzocht te voelen of ze nog leefde. Toen de taxi ons afzette op de plaats van bestemming kwam ze weer bij bewustzijn en nadat we uitstapten voelde ze zich - waarschijnlijk dankzij de frisse lucht - weer beter. 

En nu zijn we 32 jaar (!!) verder en roept het overlijdensbericht van de man die ooit Ashes to ashes zong herinneringen aan die rare avond bij me op. Was het misschien het serieuze maanlicht dat die avond zo raar maakte?