Och Denneboom

'Komen ze weer met zo'n stom ding!', zie ik onze hond Moos elk jaar denken als we half december met zo'n Nordmann-boom de huiskamer binnen komen lopen. 'Wedden dat ze 'm over een paar weken weer zat zijn en wegdoen? Iedere keer trappen ze er in!'

En toen we de boom een paar dagen terug inderdaad weer de deur uit deden, dacht ik Moos vanuit z'n mand  'zie je nou wel!!' te horen zeggen.
Nou gebiedt de waarheid me te zeggen dat dit jaar pak-weg de helft van de boom al beetje bij beetje was verdwenen. En dan heb ik het over de groene helft. Vanaf het moment dat we de boom in z'n standaard hadden gezet begonnen de naalden vrijwel meteen in een rap tempo los te laten. Alsof ze het met elkaar hadden afgesproken.
De laatste dagen dat we de boom in onze huiskamer gedoogden, imiteerde hij - niet geheel onverdienstelijk - een treurwilg, waarschijnlijk vanwege zijn heimwee naar de feestdagen.

''Kijk, dat is nou die vent die elk jaar weer met zo'n boom komt aanzetten..."
"Ik weet het, en ik mag niet eens proberen de ballen eruit te slaan..."

Nee, dit jaar (eeh... vorig jaar) boften we niet met de boom. En dat terwijl hij maar liefst 40 euro kostte, hetgeen de laatste dagen neerkwam op pakweg een dubbeltje per naald! Ik neem me voor om volgend jaar bij de kerstboomverkoper kritischer te kijken naar de bomen die er liggen en het geld dat ze ervoor durven te vragen. Als een boom me niet bevalt luister ik niet naar de verkooppraatjes maar hou ik m'n poot stijf.

Wat dat betreft kan ik nog wel wat van Moos leren. Onze hond houdt immers ook z'n poot stijf als hij bomen afzeikt...