Stel je voor...

Met een half jaar mijn Havo-diploma op zak en wat werkervaring bij een slijterij werd ik aangenomen bij de gemeentesecretarie van Rotterdam voor een administratieve functie. Dus zat ik daar ineens op de derde verdieping van het Rotterdamse stadhuis tussen allemaal mensen die ik niet kende. Een aantal van hen was ergens in de twintig, maar er zaten ook 'hele oude collega's' bij (van ergens in de veertig of zelfs in de vijftig!) en een paar die binnen afzienbare tijd met pensioen zouden gaan. Begrijp me goed: ze hebben me toen prima 'opgevangen' hoor, maar ik kan me herinneren dat ik het toch wel een hele overgang vond van de schoolbanken en slijterij-kassa naar een plek achter een bureau tussen allemaal serieus werkende mensen.
Gelukkig waren in die eerste weken twee gelegenheden waarbij ik mijn collega's wat beter zou leren kennen.

Allereerst bracht Sinterklaas een bezoekje aan onze secretarie-afdeling. Een voor een werd iedereen bij de Sint en zijn (zie ik nu op de foto) roetveegpiet avant-la-lettre geroepen, waarna hij of zij een scherp en soms vilein gedichtje moest voorlezen voordat het kleine cadeautje kon worden opengemaakt. Dus toen ik bijvoorbeeld een collega een gedicht hoorde voorlezen waarin het ging over het feit dat hij om half 5 in de startblokken stond om naar huis te racen en hij als cadeau een klok ontving die 'vast was gezet' op half 5 gaf mij dat meteen een beeld van die persoon.
Ikzelf had het geluk dat de gedichten-schrijvende secretaresses me nog niet goed kenden, dus kreeg een gedicht over een rolfluitje waarmee ik - als jonge rebel - mijn collega's kon jennen (of wakker houden?).

Een paar dagen na het sinterklaasfeest liep ik aan het begin van de werkdag de kamer binnen waar de secretaresses zaten en had een groepje collega's het over wat er de dag ervoor was gebeurd in New York; de moord op John Lennon.  Het ging over de shock, over 'waarom juist hij?' en over ieders lievelingsmuziek van Lennon en de andere Beatles. Het is voor mij zo'n 'waar was jij toen...'-momentje geworden. Natuurlijk vanwege de heftigheid van de moord, maar ook vanwege mijn 'ontdekking' dat die serieuze collega's in hun hoofd ook met andere dingen bezig waren dan dingen als een notitie voor de burgemeester of de wethouder.

Die jongeman van dat rolfluitje (ik ben overigens blij dat dat niet m'n bijnaam is geworden) is nu ouder dan het merendeel van z'n collega's toen was. Er zijn inmiddels precies 35 jaar verstreken.
En al stonden er vandaag in het keukentje op kantoor schalen vol speculaas, kruidnootjes, muffins en donuts, in sinterklaas geloof ik al een hele poos niet meer.

Deze week werd bekend dat John Lennon's Imagine de nieuwe nummer 1 van de Top 2000 van Radio 2 is. Dat is mooi, want ondanks alles wil ik wél blijven geloven in een wereld zonder oorlog.

Geef vrede een kans! Stel je toch eens voor...!