'We zitten hem uit', zei m'n zus destijds gekscherend over hun Jack Russel Buddy, toen hij al "op leeftijd" was. Nee, wanneer hij er niet meer zou zijn zou er nooit meer een hond komen. Maar nadat het beestje een poos erna zijn oogjes voorgoed sloot werd er toch al snel een nieuwe hond gezocht en gevonden.
Tja, ik kan het me goed voorstellen. Maar wanneer ónze Jack Russel Moos ooit naar de eeuwige jachtvelden vertrekt (klinkt overigens best aantrekkelijk voor hem) gaan we niet op zoek naar een nieuwe hond, zeg ik nu stellig. Want hoe lief, gehoorzaam en gemakkelijk onze trouwe viervoeter ook is, een hond in huis heeft ook zijn nadelen. Wanneer je bijvoorbeeld wat langer dan een paar uur zonder hond van huis moet of wil, moet je zorgen dat iemand anders 'm uitlaat. En wanneer hij niet meekan op vakantie moet hij ergens logeren. M'n schoonfamilie vindt dat geen probleem en zorgt goed voor hem, maar toch: we zijn nou eenmaal niet graag afhankelijk van anderen...
Maar wat ik wel zou missen zijn de wandelingen met onze kleine vriend. 's Avonds nog even een blokkie om (samen met onze kat trouwens) of een langere weekend-wandeling in het bos. Heerlijk vind ik het om met z'n drietjes, tweetjes of in m'n eentje door het bos te slenteren met Moos.
Ik keek naar de kaart op m'n smartphone toen ik achter me een fiets hoorde aankomen. Om te voorkomen dat Moos daar plots voor ging lopen richtte ik m'n rechterhand met m'n smartphone erin op hem, terwijl ik zei 'Moos, blijfff hierrr'.
Dat werkte, zoals eigenlijk altijd. Maar ik schoot in de lach toen de vrouw die mij voorbij fietste naar m'n hand knikte en zei 'Zooo!, heeft u er een met een afstandsbediening?'.
