'Mag ik zo ook eens eentje proeven?' vroeg mijn 14-jarig neef
Cameron kort nadat ik het mosselpannetje had geopend. Ik gaf hem een gevulde
zwarte schelp en hij proefde, maar gaf aan dat hij het toch niet zo lekker
vond. 'Maar misschien later wél', zei hij erbij. En dat is natuurlijk goed
mogelijk, want je smaak verandert in de loop van de jaren. Onze eigen Bastiaan
at toen hij nog klein was juist wel mosselen, maar moet er nu niets meer van
weten.
 |
| Mosselen op het strand... en in het restaurant |
Niet alleen mijn letterlijke smaak
verandert overigens, maar ook mijn muzieksmaak. Veel muziek die ik vroeger goed
vond vind ik nog steeds prima te pruimen. Al is dat volgens mij zo nu en dan ook
uit (jeugd)sentimentele overwegingen, zonder dat ik mezelf overigens een
midlife-crisis wil aanpraten. Maar naast die bekende ‘gouwe-ouwen’ ga ik bijvoorbeeld
ook chansonniers steeds meer waarderen. Zo draai ik sinds kort bijvoorbeeld veel
nummers van Charles Aznavour 'grijs' (voor zover dat kan op Spotify). Hier
op de camping in Bretagne zet ik m'n ligstoel dan een tandje naar achteren, met
m'n earphones in en de oogjes toe. Ook eergisteren kwamen zo onder meer 'She',
'La Bohème' en 'J'ai vu Paris' in mijn oor voorbij terwijl ik het Franse
zonnetje voelde branden, maar ook 'How sad Venice can be' en 'Yesterday when Iwas young'.
En hoe en waarom het gebeurde weet ik niet, maar bij dat laatste nummer voelde ik op een gegeven moment een brok in mijn keel. Zou het door dat flesje Kanterbräu komen dat teksten als
'The thousand dreams I dreamed, the splendid things I planned
I always built, alas, on weak and shifting sand
I lived by night and shunned the naked light of day
And only now I see how the years ran away'
en
En hoe en waarom het gebeurde weet ik niet, maar bij dat laatste nummer voelde ik op een gegeven moment een brok in mijn keel. Zou het door dat flesje Kanterbräu komen dat teksten als
'The thousand dreams I dreamed, the splendid things I planned
I always built, alas, on weak and shifting sand
I lived by night and shunned the naked light of day
And only now I see how the years ran away'
en
'I ran so fast that time and youth at last ran out
I never stopped to think what life was all about'
I never stopped to think what life was all about'
veel meer indruk maakten dan ze ooit eerder hadden gedaan.
Misschien realiseerde ik me daardoor dat het wel lijkt dat de tijd stilstaat wanneer je in je
vakantie lui in een stoel ligt, maar dat de klok in werkelijkheid
onverbiddelijk verder tikt...
Pfoe, toch ineens een midlife-dipje? Ach, ik troost me met de gedachte dat meneer Aznavour het lied voor het eerst zong toen hij een jaar of veertig was en dat hij dat eind dit jaar op z'n negentigste (!) in een volle Heineken Music Hall nog altijd doet.
 |
| Yesterday, when I was young... |
Pfoe, toch ineens een midlife-dipje? Ach, ik troost me met de gedachte dat meneer Aznavour het lied voor het eerst zong toen hij een jaar of veertig was en dat hij dat eind dit jaar op z'n negentigste (!) in een volle Heineken Music Hall nog altijd doet.
.
