Ik ga best met de tijd mee, volgens mij. M'n iPad of smartphone zijn vrijwel nooit buiten handbereik, ik luister muziek via Spotify, kijk YouTube-filmpjes op m'n tv via Google Chromecast, ga nooit hardlopen zonder Runkeeper of Sportypal en lees Ebooks. In de vorige zin staan volgens mij acht benamingen die in 2007 (toen ik met deze weblog begon) nog klonken alsof ze uit een sciencefiction-film kwamen. Maar toch zijn er van die momenten dat ik duidelijk voel dat de generatie waartoe ik behoor moeite heeft om aan te haken. En dan heb ik het eigenlijk niet eens over gadgets enzo, maar over andere - heel simpele - dingen van vandaag de dag.
Toen Bastiaan en ik bijvoorbeeld onlangs wat tijd over hadden toen we op Rotterdam Centraal wachtten op onze trein naar Schiphol, wilde ik bij 'AH to go' koffie halen, waarop mijn zoon zei dat we dat anno 2015 beter bij Starbucks konden doen. Ik liet me overhalen en even later bestelde ik een cappuccino met een exotische naam bij een coole gast achter een kekke balie, die een kartonnen beker pakte en naar mijn naam vroeg. 'Eeeh... Te Ve...', begon ik, waarna m'n zoon me in de rede viel en zei dat m'n voornaam werd bedoeld. Het voelde alsof hij daarbij richting de Starbucks-gozer een gezicht trok van 'o, o, die ouwe van mij...'
Ik besloot daar niet mee te zitten en zag dat mijn voornaam onleesbaar op de beker werd gekliederd, die vervolgens aan een andere coole gast werd doorgegeven. Achter me hoorde ik ondertussen Bastiaan z'n naam noemen en een 'Starbucks Signature Chocolate' bestellen.
Toen Bastiaan en ik bijvoorbeeld onlangs wat tijd over hadden toen we op Rotterdam Centraal wachtten op onze trein naar Schiphol, wilde ik bij 'AH to go' koffie halen, waarop mijn zoon zei dat we dat anno 2015 beter bij Starbucks konden doen. Ik liet me overhalen en even later bestelde ik een cappuccino met een exotische naam bij een coole gast achter een kekke balie, die een kartonnen beker pakte en naar mijn naam vroeg. 'Eeeh... Te Ve...', begon ik, waarna m'n zoon me in de rede viel en zei dat m'n voornaam werd bedoeld. Het voelde alsof hij daarbij richting de Starbucks-gozer een gezicht trok van 'o, o, die ouwe van mij...'
Ik besloot daar niet mee te zitten en zag dat mijn voornaam onleesbaar op de beker werd gekliederd, die vervolgens aan een andere coole gast werd doorgegeven. Achter me hoorde ik ondertussen Bastiaan z'n naam noemen en een 'Starbucks Signature Chocolate' bestellen.
Toen we kort daarna op het perron stonden te wachten en Bastiaan een slokje van zijn drankje nam bleek dit heel iets anders te zijn dan hij had besteld.
Dit was een of andere koude koffie met een smaakje, door Starbucks frappuccino genoemd. 'Ik dacht al, ik had toch Bastiaan gezegd en geen Bas', zei hij.
Dit was een of andere koude koffie met een smaakje, door Starbucks frappuccino genoemd. 'Ik dacht al, ik had toch Bastiaan gezegd en geen Bas', zei hij.
Ik vroeg of hij er mee zat omdat dit drankje minder lekker was dan hij had besteld of zo. Hij antwoordde dat het hem hoegenaamd niks uitmaakte. Ach, een flexibele instelling hoort nou eenmaal ook bij deze tijd, dacht ik toen. En het 'probleem' mocht blijkbaar geen naam hebben,..
