Kwijt?

Een beetje gehaast stak ik de Rotterdamse Westblaak over, op weg naar mijn fiets die ik voor het Maritiem Museum in een rek had geplaatst. En toen mistte ik een klein stoeprandje, waardoor ik struikelde maar gelukkig - ondanks een paar rare John Cleese-achtige stappen - toch overeind bleef. Bij mijn fiets aangekomen kostte het flink wat moeite om hem tussen de andere fietsen door uit het rek te halen, waarna ik mijn koffer onder de snelbinders bond en wegfietste richting Erasmusbrug.

Na enkele tientallen meters gefietst te hebben voelde ik - zoals ik wel vaker doe - even achter me om te checken of m'n koffer (met o.a. m'n IPad) nog op m'n bagagedrager zat. Toen sloeg me de schrik om het hart. Ik voelde 'm niet meer... Snel keerde ik om, om tegen de rijrichting in fietsend te kijken waar de koffer terecht was gekomen. Ik zag 'm nergens, maar ontdekte tot m'n grote opluchting dat de koffer niet op m'n bagagedrager lag, maar - nog altijd met de snelbinders eromheen - naast m'n achterwiel hing...

Pfoe... Gedoe om niks dus. Ik keerde weer en naderde de Erasmusbrug. Vlak voor de kruising met de Maasboulevard en het Vasteland voelde ik gedachteloos of mijn smartphone in de zak van m'n colbertje zat. Schrik nummer 2! Nergens te vinden, ook niet nadat ik alle zakken drie keer had geïnspecteerd. Was-ie tijdens het uit het rek sjorren van m'n fiets uit m'n zak gevallen? Of tijdens die bijna-struikelpartij? Weer keerde ik m'n fiets om op zoek te gaan. Maar noch bij het fietsenrek noch bij de oversteekplaats was een smartphone of een restant ervan te vinden.

'Maar natuurlijk!' dacht ik toen bij mezelf. Ik had net na mijn overleg in het stadhuis m'n smartphone waarschijnlijk niet in m'n colbert gestopt, maar samen met m'n IPad in m'n koffer! Ik trok de koffer onder de snelbinders vandaan, opende hem en... géén smartphone, maar ook géén IPad! Aaaah!!

Ik realiseerde me dat ik na het overleg met mijn wethouder en mensen van het ministerie nog even in de stadhuistuin had staan na-praten bij een paar bankjes die daar staan. 'Ik heb m'n spullen toch niet gedachteloos op zo'n bankje gelegd?' ging er terugfietsend door me heen. Ik zette m'n fiets op slot en stiefelde naar de stadhuistuin. Maar je raadt het al: Ik vond er niks. Ook binnen bij de balie werd me verteld dat daar niets was afgegeven. Moedeloos restte me alleen nog om terug te gaan naar de kamer van de wethouder.

Toen ik de kamer van zijn secretaresse passeerde riep ze 'Je IPad zeker!?' en dat stelde me flink gerust. 'Hij ligt nog bij de wethouder, ga maar naar binnen!' Ik opende de deur en zag m'n spullen daar nog keurig op de vergadertafel liggen. De wethouder zat wat stukken te lezen en keek op. Met een diepe zucht en het zweet op m'n voorhoofd pakte ik m'n smartphone en IPad en zei ik 'm dat ik echt even bang was geweest dat ik ze kwijt was geraakt. Ik heb 'm maar niet al m'n gestuntel van het kwartier ervoor verteld. 
Maar aan de andere kant kokketteer er wel mee door het in geuren en kleuren te vertellen aan mijn collega's en thuis (en door het in een blog te melden!). 

'Dat is nou typisch jij!', zei Wilma, toen ik het haar vertelde. 'Dit soort dingen had je vader vroeger vaker!' zei ze tegen Bastiaan, die erom moest lachen. Wilma keek er vertederend bij, dus ik besloot om het maar als een compliment te beschouwen.

Ach, m'n koffer, IPad en smartphone ben ik niet kwijtgeraakt, maar het lukt me blijkbaar ook niet om dit soort verstrooid gestuntel kwijt te raken. Maar het is wel weer fijn om af en toe zo om jezelf te kunnen lachen!