Het is voor mij een heel herkenbare situatie. Toen ik zo oud was als onze zoon was mijn slaapkamer net - vanwege gezinsuitbreiding - verhuisd van de bovenverdieping naar het 'onderhuis'.En wanneer ik te veel herrie maakte of niet snel genoeg reageerde wanneer ik werd geroepen, werd op de huiskamervloer gebonkt om mijn aandacht te trekken.
Ik was in die tijd regelmatig (alleen of met vrienden) programma's aan het opnemen voor onze piratenzender en baalde er dan ook van wanneer die opnames door mijn ouders werden gestoord.
Dat 'opnemen' zit ons dus in het bloed. Bij mij begon het toen ik aan het begin van de jaren 70 een klein bandrecordertje kreeg en ik onze stemmen voor het eerst kon vastleggen. Ik herinner me nog hoe fascinerend ik het vond om met mijn zus, vader en moeder en opa en oma een hoorspel op te nemen. En natuurlijk kwam daar een grindpad en een krakende deur in voor. Ook zie ik nog zo voor me hoe we met een houten lepel in een teiltje het geluid van een roeiboot nabootsten.En jaren later sloten mijn neef René en ik elke vakantiedag af door met onze bromstemmen in de microfoon van onze cassetterecorder verslag te doen van wat we hadden meegemaakt.
Maar in een microfoon praten en dat opnemen doe ik nu eigenlijk nauwelijks meer. Wél loop ik op donkere avonden tijdens het uitlaten van de hond regelmatig met de koptelefoon op gedachteloos oude hits te playbacken. Dat ziet er volgens mij best trouwens best gek uit. Ik kan me voorstellen dat mensen die dat zien het tijd vinden dat ik wordt opgenomen....
