Oorlog in een hangaar

De komende dagen staan, zoals elk jaar, weer in het teken van de oorlog en de bevrijding. Mensen die mij kennen weten dat de Tweede Wereldoorlog en alles eromheen mij om een of andere reden enorm boeit (zie ook mijn eerdere blogs 'Kleurige fietsbellen', 'Gaas', 'Oorlog´, ´Tijdgeest´ en de roman 'Granaatsplinters in het plafond').

In 1977 maakte de film Soldaat van Oranje, met Rutger Hauer en Jeroen Krabbé, al veel indruk op me, en niet alleen vanwege de fantastische soundtrack. Ik heb het niet zo op geweld, geschiet en bloed op het witte doek, maar in deze film van Paul Verhoeven bleef dat binnen de perken en was het in mijn ogen functioneel.

Sinds een paar jaar terug in een hangaar van voormalige vliegveld Valkenburg de musical Soldaat van
Oranje van start ging en ik de zeer positieve recensies las groeide bij mij de wens om 'm eens te gaan bekijken. Ik was een tijdje terug danook positief verrast toen Wilma kaartjes kocht van een vriendin die bij nader inzien de voorstelling niet kon bijwonen vanwege een buitenlandse vakantie. Dat het samenviel met mijn verjaardag maakte het alleen maar nog mooier!

Met z'n drietjes togen daarom we op een zonnige middag naar het duingebied bij Wassenaar en Katwijk, alwaar we de grote parkeerplaats van het vliegveld opreden en daarna naar de hangaar wandelden.
De draaibare zaal, waarin meer dan 1100 mensen bleken te passen, zat nokkie-vol toen de musical begon. En vol bewondering en verbazing keken al die mensen vervolgens drie-en-een-half uur lang naar een spectakelstuk. Wat zat dit goed in elkaar! En wat een decors! Eigenlijk bijna niet te beschrijven (oké, ik doe een poging: Een van de tientallen meters brede decors bood de acteurs de gelegenheid om vanaf het Scheveningse strand met een bootje de zee op te varen, om te slaan en weer naar de kust te zwemmen!).

We waren zeer onder de indruk. Ook Bastiaan kreeg op deze manier - in aanvulling op wat hij op school leert - een interessante extra geschiedenisles voogeschoteld. Al met al was het een zeer geslaagde verjaardag, die we afsloten met en hapje op de (echte) Scheveningse boulevard.

Ik weet - zoals elke volwassene - nooit wat ik voor mijn verjaardag moet vragen en toen ik onlangs een nieuwe schroefboormachine nodig had spraken we af dat ik die dan wel meteen als verjaardagskado zou kopen.
Maar ik hecht niet zo aan spullen en vind het met z'n drietjes bijwonen van Soldaat van Oranje eigenlijk een veel beter verjaardagskado.
'Een beleving is wat mij betreft een mooier kado dan iets tastbaars, want je draagt het altijd bij je', dacht ik een paar dagen terug bij mezelf, terwijl ik een tompouce - een oranje - soldaat maakte...