Uitzwaaien

Wanneer ik 's avonds laat de deur achter me dichttrek om Moos nog even uit te laten hoor ik vrijwel elke avond de luxaflex van Bastiaan's slaapkamer ritselen en zie ik z'n hand naar me zwaaien tot ik aan de overkant van het woonerf uit het zicht verdwijn. Ook wanneer ik - bijvoorbeeld na een avondje volleyballen - nog even buiten met de buurman sta te praten kan m'n nieuwsgierige (maar blijkbaar nog niet erg slaperige) zoon zich lastig bedwingen en zie ik regelmatig een paar ogen 'door' de luxaflex komen.

Foto's van m'n vader die in onze oude straat fietst heb ik niet,
wel van mezelf (en de Caltex-pomp!)

Ach, ik kan me voorstellen dat het wel wat heeft om vanuit je knusse bed het buitenleven te bespieden.
Dat zwaaien van Bastiaan herinnert me overigens aan hoe ik vroeger 's morgens door m'n slaapkamerraam m'n vader uitzwaaide wanneer hij 's morgens op de fiets naar z'n werk ging.

Halverwege de straat fietste hij dan, vlak voor hij uit het zicht verdween, de stoep op en zwaaide hij nog 'n keer bij de daar staande Caltex-benzinepomp.

Wanneer ik anno 2014 naar kantoor fiets rij ik het eerste stukje met m'n zoon mee, voor onze wegen zich scheiden.
En dan worden wij natuurlijk uitgezwaaid door Wilma.
Niet alleen door haar trouwens.
Als wij onze fietsen uit de schuur halen en Wilma in de keuken nog even een kopje thee inschenkt, zitten Sam en Moos van het uitzwaai-comité vaak al gezellig gezamenlijk op de deurmat om ons een goede fietstocht toe te wensen!