Vorige week was ik bij het afscheid van m'n wethouder, dat plaatsvond op het terras aan de Maas van het voormalige tropische zwemparadijs Tropicana. Het zwembad is alweer een tijdje gesloten en een ondernemer heeft het nu in gebruik als alternatieve en duurzame horecagelegenheid.
Zo groeien er in de voormalige kleedkamer-ruimtes nu eetbare paddenstoelen (toen ik er een paar jaar terug voor het laatst was leek het wel of ze daar stiekem alvast mee begonnen waren, bedenk ik me nu..) en worden in het tot stadskas omgetoverde zwemparadijs ook andere producten gekweekt.
Zo groeien er in de voormalige kleedkamer-ruimtes nu eetbare paddenstoelen (toen ik er een paar jaar terug voor het laatst was leek het wel of ze daar stiekem alvast mee begonnen waren, bedenk ik me nu..) en worden in het tot stadskas omgetoverde zwemparadijs ook andere producten gekweekt.
De kwaliteit van de op het terras geserveerde hapjes was prima. Ik at er m'n eerste bakje(s) 'Kapsalon' en moest me bedwingen om m'n vingers er niet bij op te eten. Ondertussen realiseerde ik me meer dan ooit dat de tijd vliegt...
Toen Wilma en ik eind september 1988 gingen trouwen besloten we om 's middags een 'koffietafel' te organiseren op het grote binnenterras dat in hetzelfde gebouw als Tropicana was gevestigd. Tropicana was toen net open en een noviteit in Nederland. En nu leek het wel op iets uit de oudheid, realiseerde ik me terwijl ik een slokje nam van m'n duurzaam gebrouwen pilsje. Als een soort van wildwaterbaan zijn er inmiddels al bijna 26 jaren voorbij gesjeesd sinds we hier in onze trouwkleding stonden. En ach, wanneer ik 's morgens in de spiegel kijk zie ik soms wel wat gelijkenissen met de loslatende teksten bij de wildwaterbaan. Dan kijk ik naar m'n gezicht en lijkt het ook wel of niet alles meer op z'n originele plaats zit. Maar gelukkig ziet het er dan na een paar plonzen koud en wild water weer wat frisser en beter uit...
Toen Wilma en ik eind september 1988 gingen trouwen besloten we om 's middags een 'koffietafel' te organiseren op het grote binnenterras dat in hetzelfde gebouw als Tropicana was gevestigd. Tropicana was toen net open en een noviteit in Nederland. En nu leek het wel op iets uit de oudheid, realiseerde ik me terwijl ik een slokje nam van m'n duurzaam gebrouwen pilsje. Als een soort van wildwaterbaan zijn er inmiddels al bijna 26 jaren voorbij gesjeesd sinds we hier in onze trouwkleding stonden. En ach, wanneer ik 's morgens in de spiegel kijk zie ik soms wel wat gelijkenissen met de loslatende teksten bij de wildwaterbaan. Dan kijk ik naar m'n gezicht en lijkt het ook wel of niet alles meer op z'n originele plaats zit. Maar gelukkig ziet het er dan na een paar plonzen koud en wild water weer wat frisser en beter uit...
Morgen gaat m'n broer Raymond trouwen met zijn Mirjam. Zij staan nu dus - nog fris en fruitig - aan het begin van het avontuur. We wensen ze van harte een duurzaam huwelijk toe en hebben daar alle vertrouwen in. Ze wonen al enkele jaren samen en hebben een fijn gezinnetje gesticht, dus het zijn in feite 'geoefende zwemmers' die, nadat ze straks in het huwelijksbootje zijn gestapt, de wildwaterbaan vast goed aankunnen.
En mocht het water soms even iets te wild worden, gewoon eventjes wat afstand houden...
En mocht het water soms even iets te wild worden, gewoon eventjes wat afstand houden...