Dankzij de schaatssuccessen in Sotsji van de afgelopen dagen komt het oude Ard en Keesie-gevoel bij ons thuis weer tot leven.
 |
Ik schaatste vroeger niet alleen rondjes rond de tafel
(maar ook bij de Dordtse Twintighoevenweg
met m'n zus, neven en nichten) |
We
hebben nog niet in de krant alle tijden opgeschreven, maar Wilma vroeg me wel of ik niet - net als vroeger - de behoefte had om rondjes rond onze huiskamertafel te gaan 'schaatsen'. Ze weet namelijk dat dat in m'n kinderjaren 'traditie' was, omdat we zo meeleefden en tijdens de dweilpauzes niet stil konden blijven zitten (zie ook deze oude blog). Dat stilzitten gaat tegenwoordig een stuk beter. In plaats van rondjes van 27.4 rond de tafel pak ik m'n iPad4 en lees of luister ik wat, of beantwoord ik wat werk-mailtjes.
Want dat moet in het kader van 'het Nieuwe Werken' tegenwoordig gewoon kunnen; ook in je vrije tijd even met je werk bezig zijn. En daar tegenover staat dan weer dat we op kantoor tijdens werkuren op de iPad de sportieve successen van onze landgenoten in Rusland live kunnen bekijken.
Leuk hoor, al dat geglij op ijs. Bij mezelf is daar deze winter nog weinig van terechtgekomen, tenzij ik de valpartij met m'n fiets van vorige week meetel. De vorige winters fietste ik zonder problemen door sneeuwsporen naar kantoor, maar deze winter had het één nacht lichtjes gevroren en prompt kukelde ik ondersteboven op een spekglad stukje fietspad bij de Maastunnel. Net als in Sotsji reageerde ook hier het publiek enthousiast op mijn afdaling. De twee papiertjesprikkers in het gemeenteplantsoen onder de Euromast kwamen meteen op me afrennen met de vraag of alles goed was.
'Alles is goed', kon ik gelukkig antwoorden, al was het - ookal had ik geprobeerd om voor de jury zo sierlijk mogelijk te vallen - niet goed genoeg voor een gouwe plak. Wel voor een blauwe plek...
