Victoriaans

Je hoort vaak dat wanneer kinderen de stap van de basisschool naar het voortgezet onderwijs hebben gemaakt, de band tussen de ouders en de school veel minder sterk wordt. En het is natuurlijk ook goed dat daar waar je je kind in groep 1 van de basisschool nog persoonlijk afleverde bij de juf (en daarna voor het raam nog wat zwaaide), je hem of haar tien jaar later meer z'n eigen plan laat trekken. En inderdaad hoeven we niet meer z'n handje vast te houden wanneer er bijvoorbeeld een man met een mijter en baard (vergezeld van een paar al dan niet gekleurde Pieten) aan alle kleintjes cadeautjes, snoepgoed, maar ook de zenuwen geeft.

Maar omdat onze zoon Tweetalig VWO doet worden we als ouder nog regelmatig op school uitgenodigd om (Engelstalige) presentaties of voorstellingen bij te wonen.
De laatste anderhalf jaar hebben we al 'several plays and presentations' mogen aanschouwen, met onze zoon als 'actor'.
Afgelopen maandag was wat mij betreft het hoogtepunt op dit gebied. Twee Engelse acteurs van The Phileas Fogg Theatre Company gaven de kinderen van klas 2 in het bijzijn van hun ouders acteerles, waarna ze met z'n allen een zeer vermakelijke voorstelling op de planken zetten.
'Little Victorians' heette het stuk en het ging over de (verschrikkelijke) manier waarop men in de Victoriaanse tijd kinderen behandelde.

Ze maakten op een speelse wijze duidelijk dat een mensenleven, en zeker een kinderleven, in die tijd vrijwel niets waard was.
Van jongs af aan moesten kinderen werken in de mijnen of ze werden de straat op geschopt om te bedelen, waarbij ze soms zelfs bewust werden verminkt om meer medelijden op te wekken.

Enfin, voor ik te lang bij deze gruwelijkheden blijf hangen:
op deze novemberavond in 2013 realiseerde een ieder zich hoe goed we het vandaag de dag (aan deze kant van de wereld) hebben.
Ook de acterende kinderen zijn hun leraren vast wat meer gaan waarderen, wanneer ze hen vergelijken met de door de acteur neergezette 'teacher' uit de Victoriaanse tijd (hij was verkleed als Meester Kwel uit de vroegere Billy Turf-strips, compleet met zo'n zwarte square cap op z'n hoofd en een stok om te slaan).

En wij als ouders komen vast en zeker vrij redelijk over, vergeleken met de tiranie waar de kinderen vroeger mee te maken kregen.
Al was het toen we maandagavond thuiskwamen wel vrij laat geworden en moest zoonlief vrijwel meteen naar bed...
Zonder stokslagen trouwens, dat dan weer wel.