Kitrandje

Zaterdag was zo'n ouderwets lekker klusdagje. Dat staande wasrek van zolder was door z'n poten gezakt en kon eigenlijk wel worden weggegooid. Toch besloot ik een poging te wagen het te repareren, en met succes. En dan die rail van het gordijntje bij de voordeur, waar telkens de gordijnhaakjes uit kwamen zetten; in no-time gerepareerd. De klus erna was het aanbrengen van licht op een handige (werk)plek in de schuur in de voortuin, zodat ik niet altijd tegen de schaduw van m'n eigen hoofd aankijk wanneer ik boven m'n werkbank of frituurpan hang.

En tenslotte besloot ik - na het laatste grasmaairondje van dit jaar - het dak van het schuurtje in de achtertuin even onderhanden te nemen. Het was er prima weer voor en het was me laatst opgevallen dat het houten dak aan de binnenkant op sommige plekken vochtig was geworden en daar kan het niet goed tegen. Dus schroefde ik wat dakdelen los, repareerde en verstevigde ik het dakleer en zette ik alles weer vast. Nou alles nog even goed afdichten met een stevige kitrand en laat dan de herfstregens maar komen!

Het was al vrij laat toen ik er achter kwam dat ik geen kit meer had, maar (leve de 24-uurs economie!) ook op zaterdag blijkt de Gamma nog na vijven open te zijn. Ik sprong in de auto, kocht de kit en reed weer huiswaarts, waarbij me opviel dat de blauwe lucht inmiddels plaats had gemaakt voor een stevig wolkendek. Thuisgekomen was de regendreiging inmiddels zo groot dat kitten geen zin meer had.

'Ach', dacht ik toen 'een paar regendruppeltjes kunnen geen kwaad. Het lukt me morgen wel die kit aan te brengen voor het echt slechte najaarsweer begint.'

En toen kwam die zondag die z'n naam nog nooit zo weinig eer aan had gedaan. Woorden schieten mij tekort, maar het plaatje hiernaast zegt genoeg.
Voor de goede orde: wij wonen middenin die linkse grote witte vlek...
We zijn inmiddels een paar dagen verder, maar ik heb nog niet de moed gehad om m'n schuurdakje te inspecteren...