Sportfondsenbad

Wanneer we zo af en toe in een zwembad komen denk ik wel eens terug aan het zwembad waar ik in mijn jonge jaren mijn zwemdiploma's behaalde: het Sportfondsenbad in Dordrecht (ook vaak gekscherend het Spatbordenfonds genoemd).

Elke vergelijking tussen dat vlakbij de oprit van de Zwijndrechtsebrug gelegen bad en de tropische zwemparadijzen van vandaag de dag loopt mank. Ik herinner me donkere kleedhokjes in een ruimte ergens onder het bad en een ook vrij donker zwembad met een hoge rand van witte tegeltjes. Zo'n rand waar je als klein ventje nauwelijks tegenop kon klauteren.

Het Dordtse Sportfondsenbad

Een paar dagen terug googelde ik de naam van het bad en zag ik de plaatjes van toen. Wat was dat een andere tijd! In niets leek het vanaf de buitenkant op een zwembad. Het zag er, met z' n hoge schoorsteen, echt uit als een fabriek waar van allerlei halffabrikaten zwemmertjes werden gefabriceerd.

En ik was daar een van. Mijn tante Ella is er nog een poosje zwemjuf geweest, herinner ik me. Toen ik foto's van het interieur van het zwembad zag, zag ik mezelf ineens weer - als bibberend jochie - staan wachten in de rij voor de duikplank, klaar voor de duik die nodig was om zeven meter onder water te zwemmen en m'n diploma te halen.

Het interieur van het zwembad (montage)

M'n ouders langs de kant wisten dat ik niet altijd goed genoeg dook om überhaupt onder water te komen, laat staan om daar een aantal meter te zwemmen.

En inderdaad viel ik plat op het water, waarna ik besloot alsnog naar beneden te zwemmen en zeven meter verderop pas weer boven te komen.

Dat duiken is later wel goedgekomen hoor. En ik heb er nog altijd profijt van. Ook vandaag de dag nog vind ik het leuk om soms even in het verleden te duiken.