Niet nuchter

Er zijn van die dagen dat er 's morgens vroeg al geen hond meer nuchter is bij ons thuis. Dat klinkt misschien 'shocking', maar als je je realiseert dat er maar één hond bij ons thuis rondloopt en dat hij al niet meer 'nuchter' genoemd mag worden als hij een snoepje heeft gekregen valt het eigenlijk wel weer mee.

Dinsdag moest onze jack-russel Moos bij de dierenarts aan zijn gebit worden geholpen en daarvoor moest hij geheel onder narcose worden gebracht. Dus moesten Wilma en Bastiaan hem 's morgens nuchter ter plaatse afleveren. Kort daarna kon hij al weer worden opgehaald en werd gezegd dat de reiniging goed was geslaagd. Zonder dat het beest zelf dat overigens in de gaten heeft. Ik heb 'm er tenminste  nog niet op betrapt dat hij ineens met een brede tandpasta-smile door het huis hobbelt.

Eigenlijk zou de gebitsreiniging vorige week woensdag al hebben plaatsgevonden. Daarom las ik die ochtend voordat Wilma 'm zou brengen de van de dierenarts ontvangen documentatie nog eens door tijdens het ontbijt. Ik las dat zijn dierenpaspoort mee moest, dat hij vooraf uitgelaten moest worden en dat... hij twaalf uur voor de operatie niets meer mocht hebben gegeten.

Shit! dacht ik, blijkbaar nog helemaal in honduitlaat-sferen. Dat hadden we namelijk al eerder gelezen, maar was ik vanmorgen glad vergeten. Een kwartiertje daarvoor had ik, zoals gebruikelijk nog niet 100% wakker, mijn standaard-ochtendrondje met onze viervoeter gelopen en had ik hem na afloop getrakteerd op een kauwstaafje (door ons steevast 'lekkertje' genoemd).

Dat krijg je ervan als je dingen op de automatische piloot doet met een suffe kop.

Om risico's bij de narcose te voorkomen besloten we de afspraak bij de dierenarts af te bellen.
Maar van fouten leer je.

Ik weet nu dat wanneer onze hond nuchter moet blijven ikzelf ervoor moet zorgen dat ik niet slaapdronken ben...