Mensen die
regelmatig kamperen of een vakantiehuisje huren bij Center Parcs of een van hun
concurrenten herkennen het vast. Na het inchecken pakt de receptiemedewerkster
er een plattegrondje van het terrein bij en zegt dan eerst 'u bent nu hier',
waarbij ze slordig (want zogenaamd geroutineerd) een streep met een zwarte
viltstift zet. 'Dan passeert u met uw magneetpasje de slagboom en rijdt u...'
en een dikke streep wordt zigzag over de kaart getrokken, eindigend bij de plek
waar je de komende tijd de dagen (eigenlijk vooral de nachten) doorbrengt.
Ook
op Molencatenpark Ginkelduin bij Leersum, de camping waar we nu verblijven, is
dit het ritueel. 'U gaat links om de tennisbaan heen, rechts langs het
sportveld en gaat daar naar enz. enz...' zei het meisje toen ze met de zwarte
stift in de weer ging. 'Oké, nou bedankt!' zei ik, en ik wilde weglopen.
'Of
wacht, U kunt beter anders rijden' reageerde de jongedame. Ze kraste een deel
van het eerder zwartgemaakte parcours door en tekende een nieuw, iets korter
lijntje.
Ook
goed, dacht ik en even later stapten Bastiaan en ik de auto in waar Wilma op
ons wachtte. Ik zei rustig te zullen rijden, want had geen zin in verkeerde
afslagen en achteruitsteken met de caravan achter de auto.
Wilma stuurde me keurig om de tennisbanen en het sportveld heen en zei dat we nu links de hoek om moesten. Dat deed ik dus maar gaandeweg bleek dat met bomen omgeven zandpaadje steeds smaller te worden, waardoor het voelde alsof we een soort van fuik inreden.
Toen het echt te gek werd stapte ik uit en zag ik dat enkele meters verder alleen een langs het washok kronkelend voetpad overbleef. Hier kon nog geen scootmobiel langs, laat staan een auto met caravan...
Wilma stuurde me keurig om de tennisbanen en het sportveld heen en zei dat we nu links de hoek om moesten. Dat deed ik dus maar gaandeweg bleek dat met bomen omgeven zandpaadje steeds smaller te worden, waardoor het voelde alsof we een soort van fuik inreden.
Toen het echt te gek werd stapte ik uit en zag ik dat enkele meters verder alleen een langs het washok kronkelend voetpad overbleef. Hier kon nog geen scootmobiel langs, laat staan een auto met caravan...
Er
resteerde me niets anders dan of het claustrofobische laantje weer helemaal
achteruit te rijden of - ontdekten we - langs een dikke boom een smalle haakse
bocht naar links nemen, een paadje in waarover het plattegrondje 'verboden voor
caravans' vermeldde. Inmiddels waren, zoals meestal het geval is bij gedoe
rondom een nieuwe campinggast, links en rechts hulpvaardigen en ramptoeristen
komen aanlopen met adviezen. Ik besloot - zonder eerst iedereen geraadpleegd te
hebben - de smalle hoek naar links te proberen en die Houdini-act lukte
wonderwel. Terwijl van alle kanten takjes meebogen langs de auto en caravan zat
Bastiaan onverstoorbaar op de achterbank en zei hij alleen 'Euh pap, hier mag
je met de caravan niet door hoor.'
Toen
we even later de caravan hadden neergezet ben ik even teruggelopen naar de
receptie. Het meisje dat ons had geholpen was met andere mensen in gesprek maar
aan een wat oudere dame achter de balie vertelde ik onze 'belevenissen'.
'Oh
excuses hoor' zei ze. 'Ze werkt hier vandaag voor het eerst. Goed dat u het
zegt!'
Tsja,
dacht ik. Misschien toch handig om een beginneling eerst even een rondje over
de camping te laten lopen voor ze met een stift en een plattegrondje aan de
slag mag. Of zeg haar wanneer ze naar het toilet moet dat ze eens moet proberen
daar met de auto naartoe te rijden...