Nu al?

'Nu al?', dacht ik vrijdagavond. Want eerder dan verwacht was het ineens zo ver en liep ik rond middernacht  door de Rotterdamse binnenstad richting de uitgang van de Hollywood Music Hall om mijn dertienjarige zoon op te halen.

Hier werd het jaarlijkse eindfeest van Bastiaan's school gevierd. Eerder op de zwoele zomeravond had ik 'm bij terrassen voor de discotheek afgezet en terwijl ik vier uur later langs drommen uitgaanspubliek liep herinnerde ik me de schoolfeesten uit m'n eigen brugklasperiode. Met name die keer dat m'n vader me kwam ophalen na een concert van Long Tall Ernie and the Shakers op Titus Brandsma College in het Dordtse Oranjepark.
Hij was de aula even ingelopen en had zich hooglijk verbaasd over de rotherrie die werd geproduceerd.

Long Tall Ernie & the Shakers

Ik kwam nu niet verder dan het terras van de discotheek, maar ik weet zeker dat ook ik een cultuurclash zou hebben meegemaakt wanneer ik naar binnen was gegaan.

Ik sprak Bastiaan's mentor, die de hele avond bij de uitgang had gestaan en me zei dat hij m'n zoon al die tijd niet gezien had en het dus vast goed was gegaan. Dat was inderdaad het geval, wist ik al. Want dankzij whatsapp wisten Wilma en ik dat hij het naar zijn zin had.

Hij had met vele anderen gedanst op een draaiende schijf met een paal (ik denk dat ze de paaldanseres een dagje-af hadden gegeven) en had z'n aangeschafte HMH-muntjes ingeruild voor een portie frites-met en drie goudgele dorstlessers.

Precies op tijd verscheen m'n zoon bij de uitgang. Wat dat betreft lijkt hij vooralsnog meer op z'n vader dan op z'n moeder, van wie ik begrijp dat ze het in dit soort situaties nooit zo nauw nam met de afgesproken tijden...

'Is het nu al tijd?', riep hij wel. 'Nu al!?' antwoordde ik quasi-verontwaardigd. 'Het is bijna twaalf uur!'

Maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat het zo maar zou kunnen dat hij over een aantal jaar om dit tijdstip pas richting de discotheek vertrekt. En dan zijn die drie goudgele dorstlessers misschien ook wel geen appelsap meer...