Hoe associaties precies werken weet ik niet, maar bij mij spelen vaak klanken en geuren een rol.
Zo weet ik dat begin juni 1978 zo'n warme 'beneden-slaapperiode' was, omdat toen - zo zie ik net dankzij Google - 'Who's gonna love me' van The Imperials (wie!?) Tros Paradeplaat was en dus de hele dag over de zonneweiden van het Dordtse 'Combibad' galmde.
Ik herinner me nog dat toen ik thuiskwam ik de LP 'Watch' van Manfred Mann's Earth Band opzette om die Paradeplaat weer zo snel mogelijk uit m'n hoofd te krijgen.
En ondertussen transporteerden we beddengoed naar beneden met het oog op een koele nachtrust en werd iets fris ingeschonken voor een lange avond buiten.
Zo weet ik dat begin juni 1978 zo'n warme 'beneden-slaapperiode' was, omdat toen - zo zie ik net dankzij Google - 'Who's gonna love me' van The Imperials (wie!?) Tros Paradeplaat was en dus de hele dag over de zonneweiden van het Dordtse 'Combibad' galmde.
Ik herinner me nog dat toen ik thuiskwam ik de LP 'Watch' van Manfred Mann's Earth Band opzette om die Paradeplaat weer zo snel mogelijk uit m'n hoofd te krijgen.
En ondertussen transporteerden we beddengoed naar beneden met het oog op een koele nachtrust en werd iets fris ingeschonken voor een lange avond buiten.
Gek toch hoe muziek in staat is herinneringen vast te houden. Wanneer ik Supertramp op de radio hoor zie ik mezelf weer, na een lange werkdag bij drankenhandel Impodra, naar de Free Record Shop fietsen om 'Breakfast in America' aan te schaffen. En ik zie de kleurrijke hoes van die serveerster en New York.
Ik weet nog precies waar de kraakjes en tikjes In de nummers zaten. Toen vond ik ze hinderlijk, maar nu heeft het iets melancholisch.
Want wat jammer toch dat dergelijke associaties verloren gaan, nu we vrijwel gedachteloos honderden MP3-tjes op een USB-stick of Dropbox kwakken in plaats van te genieten van een elpeehoes.
Niet dat die hoezen allemaal zo fraai waren hoor. In een recente TV-documentaire over The Eagles kwam 'The Long Run' aan de orde. Die plaat had een uiterst eenvoudige hoes, maar kijkend naar de documentaire rook ik de geur weer van toen ik de 'verse' hoes in 1979 uit de plastic folie haalde.
Ik weet nog precies waar de kraakjes en tikjes In de nummers zaten. Toen vond ik ze hinderlijk, maar nu heeft het iets melancholisch.
Want wat jammer toch dat dergelijke associaties verloren gaan, nu we vrijwel gedachteloos honderden MP3-tjes op een USB-stick of Dropbox kwakken in plaats van te genieten van een elpeehoes.
Niet dat die hoezen allemaal zo fraai waren hoor. In een recente TV-documentaire over The Eagles kwam 'The Long Run' aan de orde. Die plaat had een uiterst eenvoudige hoes, maar kijkend naar de documentaire rook ik de geur weer van toen ik de 'verse' hoes in 1979 uit de plastic folie haalde.
Waar zouden we later de muziek uit 2013 mee associƫren? Want goedbeschouwd hebben MP3-tjes en downloads eigenlijk kraak noch smaak.