Japans

Bastiaan heeft een fascinatie voor Japan. Op zijn smartphone en Facebook-pagina staan meer Japanse dan westerse letters, vooral omdat hij bij instellingen niet 'Nederlands' kiest, maar 'Japans'. Ik weet niet of het geheel toevallig is dat het hoofdkantoor van een van zijn favoriete multinationals, Nintendo, zich ook in Japan bevindt. In Kyoto, om precies te zijn.

Toen ik hem onlangs vertelde dat ik voor mijn werk in Kyoto ben geweest, had ik meteen alle aandacht. Niet dat ik me destijds ook maar een tel gerealiseerd heb dat ik bij de makers van Super Mario door de wijk liep, maar toch...

Ik pakte mijn fotoboek erbij en liet plaatjes zien van een nog wat jongere Marco bij fraaie parken in Nara, bij gouden tempels in Kyoto en als spreker op een congres in Osaka.

En natuurlijk had ik allerlei foldertjes, kaartjes en herinneringen toegevoegd, die in een fotoboek passen. Bij een van die foto's op dat congres wees m'n zoon me erop dat mijn naam in het groot voorop mijn tafel hing.

'Hoe weet je dat nou?', vroeg ik hem (ik was me er immers nooit bewust van geweest). 'Als je met Google-Translate jouw naam intikt en je vinkt Japans aan dan zie je deze tekens' antwoordde hij. Ik stond perplex en realiseerde me dat ik ergens nog een oud programmaboekje van destijds had. En inderdaad, daaruit bleek zijn gelijk.

Eén van de plaatjes vond m'n 13-jarige zoon wel heel erg gaaf. Hij kon niet wachten om 'm aan z'n moeder, beneden op de bank, te laten zien.

Dit betrof geen foto van z'n vader bij een mooie tempel of tijdens het congres, maar een originele Japanse McDonalds-onderlegger; zo'n papieren ding van ook een van z'n favoriete multinationals uit weer een heel andere hoek van de wereld.