Parkeerticket

‘Ah, da’s makkelijk’, dacht ik vorige week toen ik na het nemen van de afslag in een keer de ruime parkeergelegenheid van de nieuwe schaatshal in Dordrecht opreed. Geen slagboom die eerst open moest, geen knop om in te drukken voor een ticket; ik kon zo doorrijden.
Maar toen ik even later allemaal mensen bij zo’n grote gele betaalautomaat zag staan ging ik twijfelen. Ik liep terug naar de ingang en zag opeens dat er wel degelijk een paal met knop en tickets stond én een slagboom (die nu weer naar beneden was gegaan, maar net blijkbaar open had gestaan).

Ik drukte op de help-knop op de paal en deinsde verschrikt achteruit toen ik een mijnheer keihard in een microfoon hoorde gillen. Hij was totaal onverstaanbaar, maar nadat ik hem een paar had gevraagd zachter te spreken wist hij me uiteindelijk duidelijk te maken dat ik hem bij mijn vertrek later op de middag nog maar eens moest oproepen met de help-knop van de grote gele betaalautomaat.

Dus schoof ik zo’n twee uur later aan achterin de rij van de twee betaalautomaten. Daar heerste een melige sfeer, omdat een mijnheer vooraan de help-knop had ingedrukt en diezelfde gillende, onverstaanbare parkeermedewerker aan de lijn had. Op de vraag ‘wat zegt u?’ reageerde deze met nóg harder gillen.

Bovendien zat de man blijkbaar zo vol adrenaline, dat hij vergat het knopje van zijn microfoon ingedrukt te houden, waardoor hele stukken van zijn aanwijzingen wegvielen.

Ik zuchtte, want wist wat mij straks te wachten stond. En inderdaad: het spektakel herhaalde zich nadat ook ik de help-knop had ingedrukt, tot grote hilariteit van mijn mede-lotgenoten in de rij. Het mannetje aan de andere kant begon steeds fanatieker in de microfoon te gillen en er was steeds minder van te verstaan. Een mijnheer naast mij dacht dat het luidsprekertje op mijn betaalautomaat misschien niet goed was en stelde voor het bij ‘zijn’ automaat te proberen. Maar ook daar was alleen maar onverstaanbaar gegil hoorbaar. Ik besloot ijskoud te blijven reageren, wat me goed lukte na het bezoek aan de ijshal. Uiteindelijk zag ik een bedrag verschijnen in een venstertje, stak ik m’n chipcard in de automaat, tikte ik op ‘ja’ en kreeg ik een ticket.

Terwijl ik wegliep vroeg ik de wachtende in de rij nog wel even allemaal te zwaaien naar de camera’s van Bananasplit, voor alle zekerheid…