Eerder op de dag had Wilma hem gevraagd of hij geblindoekt de straten in onze wijk zou herkennen, wanneer hij in de auto zat. Na zijn bevestigende antwoord zouden we 's avonds de proef op de som nemen, wanneer we naar het winkelcentrum gingen.
Dus zat onze zoon die avond geblinddoekt achterin in de auto, waarbij hij ons vertelde in welke straat we volgens hem reden. ''Dan ga ik het je nu moeilijk maken'' zei ik hem, ''want ik rij een andere route dan normaal". En toen we op de snelweg zaten stelde Wilma voor om naar een ander winkelcentrum (Alexandrium) te gaan. Bastiaan vond het allemaal best, ook nadat ik zei dat ik de afslag Alexandrium had gemist. "Weet je wat?", zei Wilma "we gaan naar IKEA in Utrecht!". "Is goed", zei Bas, die inmiddels alle gevoel voor richting en tijd kwijt was,maar de blinddoek persé wilde omhouden. "Hoe lang zitten we nu al in de auto?", vroeg hij na een dik half uur. "Een kwartiertje of zo.." antwoordden wij.
En toen we weer een half uur later in Amersfoort de straat van z'n oom en tante indraaiden, deden we alsof het de parkeerplaats van IKEA was. "Vind je het niet raar om met een blinddoek op de IKEA-parkeerplaats te lopen?" vroegen we nog. Dat maakte hem allemaal niet uit.
Na een weekend vol kussengevechten, pannekoekeneten, wii-en, films kijken en meer van dat soort lol reed ik zondagavond wéér richting Amersfoort, met drie doodmoeie jongens op de achterbank. De nieuwe CD van Bruno Mars stond op maximaal volume en de drie jongens zaten uit volle borst mee te zingen.
Hartstikke gezellig hoor. Maar tijdens onze rit op vrijdag zag Bastiaan niks; na onze rit op zondagavond hoorde ik helemaal niks meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten