Tijdgeest

Afgelopen vrijdag bezocht ik met mijn vader het museum 1940-1945 in Dordrecht. Het museum zit in een vrij klein pand aan de Nieuwe Haven, maar bleek een verrrassend grote collectie te hebben. Het staat stampensvol boeiend materiaal en geeft een goed beeld van de tijdgeest van de oorlogsperiode.

We waren de enige gasten en een van de medewerkers van het museum -een man van 83 jaar- liep met ons mee in de veronderstelling dat wij zijn toelichtingen en verhalen graag wilden horen. Dat gaf ons hetzelfde gevoel dat je wel eens hebt wanneer je een winkel instapt en er meteen iemand in je nek hijgt 'kan ik u misschien helpen?'. Dus nadat de man een aantal zaken had toegelicht zei ik hem (nadat we een paar keer 'interessant.. interessant..' hadden gezegd) dat we hem zouden roepen wanneer we vragen hadden, waarop hij vertrok.

Maar het wachten op ons duurde hem blijkbaar al gauw te lang. Na een poosje kwam hij weer aangestommeld om nog een paar verhalen te vertellen en attributen toe te lichten. Weer zeiden we 'interessant, boeiend' en dat soort beleefdheden en beloofden we hem te zullen roepen wanneer we vragen hadden. We liepen met de trap naar boven en - jawel !! - toen we daar even rondliepen hoorden we zware maar onzekere stappen op de trap dichterbijkomen. Deze keer flink hijgend van het traplopen begon de man voor de derde keer zaken toe te lichten en verhalen te vertellen. Apart was wel dat we toen tot de ontdekking kwamen dat hij in dezelfde buurt als m'n vader had gewoond en dat ze gemeenschappelijke kennissen en herinneringen bleken te hebben.

Al met al was het een interessante middag. Wellicht komen we er nog eens terug om meer tijd te hebben om alles op ons gemak te bekijken. En wanneer we onze oude gids dan weer aan horen komen stommelen duiken we snel ergens onder, geheel in lijn met de tijdgeest van het museum.