Geen kunst

Sinds een tijdje hangen er in de hal van het gebouw waar ik werk twee digitale schermen waarop verschillende jaartallen staan vermeld, die om de zoveel seconden wijzigen. Omdat er geen enkele logica in de jaartallen viel te ontdekken stelde ik mijn collega een paar dagen terug voor eens bij de ontvangstbalie te vragen wat de bedoeling ervan is.

'Tsja, dat is kunst', antwoordde de baliemedewerkster, waarbij ze een gezicht trok dat aangaf dat ze daar zelf niet echt warm of koud van werd.

'Het is de bedoeling' zei ze 'dat mensen zelf associaties maken bij de jaartallen die op de borden verschijnen. En terwijl het jaartal 1903 op een van de borden verscheen, voegde ze nog toe dat ik bij dat getal bijvoorbeeld aan mijn geboortejaar zou kunnen denken.

Nou voelde ik me op die dag erg moe en dan toon je al gauw een paar jaar ouder, maar ik kon nu niet anders dan verbaasd 'nou dank je wel' uitbrengen. M'n collega hing inmiddels proestend van de lach over de balie gebogen, terwijl mijn gesprekspartner haar onhandige associatie bemerkte en zich in allerlei bochten wrong om de emotionele schade aan mijn kant nog enigszins te beperken. 'Ik bedoel uw ouders, eeeh... uw grootouders' zei ze nog.

En of het nou kwam door mijn gespeelde onbegrip en onnozele gezichtsuitdrukking weet ik niet, maar de balie-dame kwam zelf inmiddels ook niet meer bij van het lachen. 'Ach laat ik er maar over ophouden, hier draai ik me toch niet meer uit' wist ze tussen het lachen door nog uit te brengen.

Bij mijn collega biggelden de tranen over haar wangen toen we weer bij de balie wegliepen. Ik bedacht ondertussen dat de balie-mevrouw de jaartal-borden geen geslaagde artistieke uiting mag vinden, het beledigen van klanten aan je balie is ook geen kunst...