Stalling

Ik had al m'n zakken al een paar keer gecheckt toen ik naar de bewaakte fietsenstalling op De Meent liep, maar kon m'n sleuteltje nergens vinden. Omdat ik naar huis moest voor m'n reservesleuteltje stapte ik het bewakingshokje in om te vragen tot hoe laat de stalling open was.
'Is dit sleuteltje soms van u?', vroeg de bewaker. Na mijn bevestigende antwoord vertelde hij dat hij zojuist een paar jongens mijn fiets uit het rek zag halen. Hij was naar buiten gestapt - zei hij - en toen ze hun kaartje niet konden laten zien sommeerde hij de groep jongens om de fiets terug te zetten. Dat ging niet zonder slag of stoot, gaf hij aan. 'Ik was blij dat ze niet met nog meer waren' vertelde hij 'en ze gooiden de fiets zo tegen m'n ballen' voegde hij nog toe, terwijl hij een pijnlijk gezicht trok.

'Die man is een held' bedacht ik, terwijl ik snel keek of m'n fiets niet beschadigd was. Maar aan de andere kant vond ik wat hij vertelde een beetje onsamenhangend, vooral omdat hij voorzichtig met z'n verhaal begon en het eindigde als een soort heldenepos. En dat terwijl ik die man alleen maar ken als iemand die onderuitgezakt op een stoel hangt, en niet als fanatieke kaartjescontroleur.
Ik bedankte hem hartelijk en toen ik het verhaal 's avonds tegen Wilma vertelde zei ze me dat die man toch wel een doos sigaren had verdiend.

De volgende morgen zette ik m'n fiets in dezelfde stalling neer. De bewaker die me daar m'n kaartje gaf zei 'vandaag wel uw fiets op slot zetten he meneer'. Ik knikte ja, waarna hij me zei dat hij gisterenmorgen meteen het sleuteltje uit m'n fiets had gehaald, om te voorkomen dat-ie werd gejat. 'Heeft u dat gisterenmorgen gedaan?' vroeg ik 'm. 'Jazeker', antwoordde hij 'ik loop altijd een rondje en check dan of alles op slot staat'.

M'n held van gisterenmiddag werd hiermee genadeloos ontmaskerd. Als ik 'm binnenkort nog eens tref krijgt-ie geen maar is-ie de sigaar. Wie weet stoot ik per ongeluk wel met m'n fiets tegen z'n ballen...