Slaatje

Vorige week stond in de krant dat in de Frederikkazerne in Den Haag wordt gehandeld in drugs, laptops en auto-onderdelen en dat dienstauto's worden meegenomen voor privégebruik, zoals vakanties of voor de carnavalsvereniging. Er stond nog bij dat deze cultuur in de hand gewerkt wordt doordat hogere militairen en burgerpersoneel elkaar dekken.

Ik vervulde mijn militaire dienstplicht in die bewuste Frederikkazerne. D’as alweer enige tijd geleden inmiddels en volgens mij was van al die misstanden toen nog geen sprake. Wel was het een verschrikkelijk luilekkerland… Ik was er slechts een klein jaar met nog een aantal dienstplichtvervullers en verdiende er natuurlijk nauwelijks een cent, maar het werk stelde werkelijk niks voor. Niet qua niveau, maar ook niet wat de werktijden betreft. Tijdens ellenlange pauzes hobbelden we wat over het kazerneterrein of wandelden we naar het strand en terug. En maar eten, drinken en snoepen. Als soldaat viel ik nooit aan, maar ik viel ook zeker niet af. Wel kwám ik aan…

Standaard eindigden we elke tussen-de-middag-wandeling bij de kruidenier, een paar straten verderop. De grap was dat die man onze bestelling altijd letterlijk herhaalde.

Dus het was van ‘wat zal het zijn heren?’
Wij: ‘een gevulde koek’. Hij: ‘een gevulde koek’,
Wij: ‘twee Marsen’ (altijd goed voor een militair). Hij ‘twee Marsen’,
‘Een pak chocomel’ … ‘een pak chocomel’,

En we moesten altijd al een beetje lachen wanneer we eindigden met ‘en een slaatje’ (je weet wel, zo'n klein bakje met zo'n plat plastic lepeltje) waarop de kruidenier steevast reageerde met ‘ennnnnnn... een slaatje’. Een jaar lang, elke werkdag weer…

Goed beschouwd hebben wij er op de Frederikkazerne toen al een slaatje uitgeslagen.