Liegen is een kunst. Een paar jaar terug had ik me verslapen, prompt op de dag dat ik om 9 uur een kennismakingsgesprek had met de nieuwe directeur. Toen ik me - fietstend naar kantoor - realiseerde dat ik nooit meer op tijd aanwezig zou kunnen zijn, belde ik zijn secretaresse op met het leugentje dat ik te laat op kantoor zou zijn omdat ik m'n lekke band moest plakken. 'Geeft niets' antwoordde ze me, 'hij is er zelf ook nog niet'. Nu kon ik tenminste minder gehaast m'n fietstocht vervolgen.
Vlak voordat ik daarna de kamer van de directeur wilde binnenstappen vroeg de secretaresse 'én? is het gelukt?' en pas nadat ik haar met een blik van 'waar heb je het over' had aangekeken besefte ik dat ze het over het plakken van de band had. 'Jaaah' antwoordde ik, 'maar het viel niet mee...'.
Ik heb dus gewoon een te slecht geheugen om goed te kunnen liegen.
Vorige week woensdag werd Bastiaan elf. En nadat hij 's morgens op school had getrakteerd en 's middags naar het zwembad en McDonalds was gegaan werd het 's avonds - met een kamer vol visite - toch wat later dan gedacht. Geheel tegen de gewoonte in belde Wilma de volgende morgen de concierge met het leugentje dat Bastiaan 's nachts misselijk was geworden van het vele snoepen en dat hij een paar keer had gespuugd.
Toen hij de dag daarna uitgerust en wel weer naar school ging adviseerden we hem om tegen de meester datzelfde verhaal over de misselijkheid en het spugen te vertellen.
Al op de gang riep de meester hem toe 'zooo, dus jij hebt maar eens lekker uitgeslapen na je verjaardag...!' Daar ging Bastiaan's ingestudeerde tekstje. 'Eeeuuh, ja meester...' was alles dat hij kon uitbrengen.
Wel of niet kunnen liegen is volgens mij genetisch bepaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten